ცივ და სტერილურ ავტოფარეხში გამოღვიძებისას, მისი თვალები ხამხამს იწყებს. გამოსახულებაუხარისხოა, დეტალების გარჩევა - შეუძლებელი. გაუსაძლისი ტკივილი მთელ სხეულს მოიცავს. პირშისაშინელი სიმშრალეა. წყლის წვეთების ღაპაღუპის ხმა ყრუდ აღწევს მისი სმენის სენსორებამდე. ჰაერიმანქანის ზეთის და საწვავის სუნითაა გაჟღენთილი. გარშემო არც ერთი მოძრავი ობიექტი არ შეინიშნება. სიმარტოვის განცდა იპყრობს. საშინელი დისკომფორტი.

მოგონებები... სადღაც იქნებ იყოს მოგონებები? ის ცდილობს, გააერთიანოს ყველა დაქუცმაცებულიინფორმაცია, რომლის მოძიებასაც ახერხებს, მაგრამ რაც უფრო მეტს იქექება საკუთარ ცნობიერებაში, მითუფო მეტად აცნობიერებს, რომ არაფერი ახსოვს. შიში იპყრობს. იქნებ ცოტა დროა საჭირო და მექანიზმიამუშავდეს?! მან იცის, ის გრძნობს, რომ აუცილებლად იპოვის პასუხებს, მაგრამ რაც დრო გადის, ერთადერთი რასაც ის პოულობს, თვალთახედვის არეში მოხვედრილი მანქანის ნაწილები და ბინძურკედლებზე შეფენილი, ათასი ნაგვით დაფარული თაროებია.

ის თავს დაბნეულად, დაუცველად და დაკარგულად გრძნობს, მაგრამ უცებ ხვდება, რომ არ დანებდება. ხვდება, რომ რაღაც უკვე ამუშავდა, რადგან გამოიღვიძა და აანალიზებს აწმყოს, თუნდაც ყველანაირიწარსულის გარეშე. ისევ უჩნდება კითხვები და იცის, რომ სადაც კითხვებია, იქ პოტენციურად ყოველთვისარსებობს პასუხები. მასში გარკვეული აზრები იწყებენ ფორმირებას. მიუხედავად პრაქტიკული ცოდნისსიმწირისა, მისი ჟინი, გაარკვიოს საკუთარი მდგომარეობა, შეუჩერებელ ენერგიად ტრანსფორმირდება. 

............................................................................

ეს ამბავი ადამიანების და რობოტების ყოფიერების ამოხსნის ღრმა სურვილით დაიბადა. ჩემი მიზანიჩვენი არსებობის მანკიერი ფენების ჩამოშორება და გულწრფელი, მღელვარე ემოციების გამოვლენაა. მეარ გპირდებით მარტივ პასუხებს, მხოლოდ სარკეში ჩახედვას გთავაზობთ. სარკეში სიმართლეა. ისსიმართლე, რომლის დამალვასაც ასე მონდომებით ვცდილობთ!