რებეკას რეაბილიტაცია გეგმის მიხედვით მიმდინარეობს. სწორედ ისე, როგორც რობოტი ლუივარაუდობდა. მისი ახალი, სანახევროდ რკინის დეტალებისგან აწყობილი სხეული, ნელ-ნელა თრგუნავსადამიანურ შეგრძნებებს. ის თითქმის ვეღარ გრძნობს ტკივილს, დაღლილობას. 

საყოველთაო რალიზე მომხდარ საზარელ ავარიას, რომლის მთავარი მსხვერპლიც თავად გახდა, რებეკასმეხსიერებაში, უბრალო მოვლენის რიგითი ნომერი ენიჭება. ის აღარ განიცდის მომხდარს. აღარც სარკეშიჩახედვისას აძლევს ემოციებს საკუთარ თავზე დაპატრონების და უწინდელივით, ცრემლებად დაღვრისუფლებას. 

ის უკვე საიდუმლო ლაბორატორიის დატოვებაზე და გარეთ გასვლაზე ოცნებობს, სადაც ახალი ცხოვრებაელოდება, თუმცა, წარმოდგენაც არ აქვს, რეალურად რამდენად მტრულ გარემოში მოუწევს ადაპტაცია. 

ერთადერთი არსება, ვისთანაც მთელი ამ ხნის განმავლობაში ურთიერთობა აქვს, რობოტი ლუია. ბეკიდიდი ყურადღებით აკვირდება საკუთარი ტრანსფორმაციის შემოქმედს და ამჩნევს, რომ ახლა მათ შორისბევრად მეტი საერთოა, ვიდრე პირველი შეხვედრისას. ადრე, ლუი მისთვის მხოლოდ მანქანების ხელოსანიიყო. ის აქამდე არასოდეს დაკვირვებია რობოტის შუქზე მბზინავ, განიერ რკინის მხრებს და არც ოდნავ წინწამოწეული ნიკაპი შეუმჩნევია, რომელიც საოცრად მტკიცე იერს აძლევდა ამ მეტალის მანქანას.

რებეკა ლუისთან თავს დაცულად გრძნობს. მისგან ბევრ რამეს სწვლობს და მთელი ძალით ცდილობს, იმედები გაუმართლოს. მიუხედავად ამისა, მისი ფიქრები გარესამყაროს დანაკლისის შესახებ, დღითიდღესულ უფრო მეტად აქტუალური ხდება. ცნობისმოყვარეობა საბოლოოდ იმარჯვებს მასში და რობოტსსაკუთარ ჩანაფიქრს ანდობს. 
საიდუმლო ლაბორატორიის თეთრი, მძიმე კარი, ლუის ხელის მტევნის სკანირებას ასრულებს დააუჩქარებლად იწყებს კედელში შესვლას...

................................................................

ცხოვრების იმ მნიშვნელოვან ეტაპზე, როდესაც კომფორტის ბორკილებს ვამსხვრევთ და უდარდელ ყოფას, თავგადასავლებს, ფათერაკებს და რისკებს ვუპირისპირებთ... როცა ჰორიზონტს მიღმა არსებულისამყაროს შესწავლის სურვილი გვახრჩობს და მაგნიტივით გვიზიდავს - ჩვენი გონება სრულფასოვანიცხოვრების არსის შეცნობის სურნელით თვრება.

ამ სურვილით მოჯადოებულები, ათასნაირ გაურკვეველ ბილიკს ვადგებით და ვერც კი ვიაზრებთ, რომსინამდვილეში, მთელი ეს მოგზაურობა არა ცხოვრების, არამედ საკუთარი თავის შეცნობას ემსახურება.