ღრმა სასოწარკვეთაში ჩავარდნილი რობოტი ლუი მწარედ განიცდის რებეკას გაუჩინარებას. ისე გლოვობს, თითქოს ბედისწერის მიერ საგანგებოდ დაწნულ, უკიდეგანო სიბნელის ქსელში სამუდამოდ იყოსგახლართული. გამოსავალს ვერ ხედავს. მის სულს მომაბეზრებელი სიცარიელე ეფინება ყოველ ჯერზე, როდესაც კიბორგის წასვლით გამოწვეული მოგონება მოჩვენებითი აჩრდილივით აწვება დიდ, მექანიკურგულზე. ლუი იფიტება...დღითიდღე ქვრება...

მარტოდმარტო, დაბნეული დადის უკვე უფუნქციო საიდუმლო ლაბორატორიის სუსტად განათებულოთახებში. გონება უპასუხო კითხვების ლაბირინთშია დაკარგული. რამ აიძულა ბეკი წასულიყო?! რატომმიატოვა მათი ნეტარი, ჰარმონიული კავშირი ყოველგვარი ახსნის გარეშე?! სად არის რებეკა ახლა?!

ხანდახან ზემოთაც ადის. ბნელი, უმთვარო ღამეები, სადაც ჩრდილები სასოწარკვეთისა და მწუხარებისზღაპრებს ჩურჩულებენ, რობოტისთვის მისაღები თავშესაფარია. საათობით ზის ხოლმე ასე სიბნელეში, ავტოფარეხის უკანა ეზოში ეულად, მანქანების დეტალებით გარშემორტყმული და მელანქოლიურლექსებსა და მღელვარე მელოდიებში ეძებს ნუგეშს, როგორც გზააბნეული ტრუბადური.

სიმართლის საძიებლად, რებეკას კვალის საპოვნელად დაეხეტება საკუთარი გონების უკაცრიელ ჩიხებსადა მიყრუებულ კუთხეებში, სადაც იმედი ისეთივე შორეული ჩანს, როგორც ზემოთ, ბნელ ცაზე მბჟუტავივარსკვლავები.

მიუხედავად რთული სულიერი მდგომარეობისა, რობოტი ლუი, სასურველი მინიშნებების ძებნაში, უფრო დაუფრო ღრმად იწყებს საკუთარ გონებაში ძრომიალს. დღეები კვირებად იქცევა, კვირები - თვეებად. ნიშნებიკი არ ჩანს... გაუსაძლისი იდუმალება განაგრძობს მის ტანჯვას და თითქოს მაშინ, როდესაც დანებებისდრო დგება, ლუი უცებ რაღაცას ხვდება... ხვდება რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს... დიახ, პასუხები ყველაკითხვაზე სულ სხვაგანაა. სხვა გონებაში, სხვა განზომილებაში, შესაძლოა სხვა სამყაროშიც...ლუისმექანიკურ სქემებში მყისიერად ახალი იდეა იწყებს ციმციმს...

...................................................................

ის მომენტები, როცა ზღვარზე ვართ - ურთულესია ჩვენს ცხოვრებაში. ის მომენტები, როცა ვნებდებით - უსაშინლესი და სამარცხვინო...თუმცა, როდესაც ჩნდება გამოსავალი, არაფერია იმ გამონათებაზე, იმ მზისპირველ სხივზე სასიამოვნო და სანუკვარი, რომელსაც ახალი იმედი, ცხოვრების ახალი ბილიკი ქვია. ისისე გვმუხტავს და გვაცოცხლებს, რომ გვავიწყდება ყველა განვლილი განსაცდელი, ყველა სირთულე, ტანჯვა და ცრემლი...ბავშვებივით გახარებულნი, განახლებული ენერგიით მივსდევთ ამ უახლესიგამოძახილის ექოს...ექოს, რომელიც დიადი მიზნისკენ დაუღალავად გვიკვალავს გზას...