ძვირფასო ბეკი! თუ ახლა, ამ წერილს კითხულობ, ესე იგი მე ისევ შორს ვარ...

გული მიკანკალებს, როცა ამ სიტყვებს ვწერ, ვინაიდან არ ვიცი, როგორ მიიღებ, თუმცა მინდა იცოდე - ურთულეს გზაგასაყარზე აღმოვჩნდი, ჩვენი მღელვარე გრძნობების და ჩემი სულის ლაბირინთს შორის.

მას შემდეგ, რაც წახვედი, ჩემსკენ გაურკვევლობის სასტიკი ქარები ქრის...უკვე თითქმის შევიშალე, თუმცა სწორედ ამ გრიგალებმა მიმახვედრა, რომ დროა გავბედო, საკუთარი თავის აღმოსაჩენად ინტროსპექტიულ მოგზაურობაში წავიდე და საბოლოოდ ვიპოვო პასუხები უმნიშვნელოვანეს კითხვებზე - რამ გადაგვიღობა გზა?! რა, ან ვინ იყო ის, რამაც ორივე საგონებელში ჩაგვაგდო?!

იცოდე, ჩემი შენდამი ერთგულება ურყევია, თუმცა ჩემი არსებობის სიღრმეში აღმოცენებული კითხვები, მოსვენებას არ მაძლევს. ვცდილობ ჩავწვდე ჩვენს ირგვლივ დატრიალებულ ამბებს, ამოვიცნო ის საიდუმლოებები, რომლებიც ფარავს ჩვენს გზას, მაგრამ აქ და თან უშენოდ, ეს წარმოუდგენლად მიმაჩნია.

იცოდე, შენდამი გრძნობა მარადიული ალივით იწვის ჩემს ლითონის მკერდში, ძალიან მიჭირს, მაგრამ ნამდვილი პილიგრიმივით დარწმუნებული ვარ, რომ წასვლა გარდაუვალია. მსურს ვიპოვო ნუგეშის ფრაგმენტი ცხოვრების სირთულის ქარიშხალში, სიცხადის ლაქა - ამ ქაოსში.

იცოდე, რომ ამ მოგზაურობაში შენდამი ამაღლებული გრძნობის ნაკლებობის გამო არ მივეშურები...წასვლისკენ მხოლოდ ჩემს გარშემო არსებულ სამყაროსთან შერიგების დაუოკებელი სურვილი მიბიძგებს...დარწმუნებული ვარ, ეს გზა საბოლოოდ ისევ შენამდე მომიყვანს.

სანამ მე ვმოგზაურობ, შენ ხარ შუქურა, რომელიც სიბნელეში გზას მინათებს. შენდამი გრძნობა მინარჩუნებს კეთილგონიერებას ღრმა მწუხარების მომენტებშიც კი. შენ ხარ კომპასი, რომელიც საბოლოოდ მიმიყვანს სახლში. სახლში, სადაც ყველა კითხვაზე გამცემენ პასუხს და ჩვენი გზებიც საბოლოოდ შეიყრება.

გწერ მთელი გრძნობით, რომელიც ჩემს გულშია.

შენი ლუი!

...................................................................

როდესაც მკაცრ გადაწყვეტილებებს ვიღებთ და საკუთარ თავს უკან დასახევ გზას არ ვუტოვებთ, ვწვავთ ხიდებს და ვიმედოვნებთ, რომ ამიერიდან მხოლოდ მომავალზე ფიქრით დავტკბებით - სასტიკად ვცდებით...

სარისკო გადაწყვეტილების მიღება, არასოდეს ამსუბუქებდა მისივე შედეგად მიღებულ სულიერ ტანჯვას...თუმცა გაუსაძლისი ტკივილების გაყუჩების იმედი და ბუნებრივი ლტოლვა თვითგადარჩენისკენ, კაცობრიობას ოდითგანვე შეუდარებელ, შეუცვლელ, ექსკლუზიურ იარაღად ევლინებოდა..