რებეკა! რებეკა! გაიღვიძე!

გაზაფხულის მზის სხივებმა უკვე დიდი ხანია ფანჯარაზე თეთრად მოფრიალე ფარდას თავი დააღწია და ახლა ოთახში ქაოტურად მიმოფანტულ ნივთებს დასთამაშებს…

ზღურბლზე მამა დგას. როგორც ჩანს, შემოსვლას არ აპირებს, თუმცა მის ოდნავ მკაცრ და ამავდროულად მზრუნველ გამომეტყველებას რებეკა საწოლიდანაც მარტივად არჩევს.

- ადგომის დროა... ზარმაცი გოგონები მიზნებს ვერასდროს აღწევენ...

მამას ხელში ჩაფხუტი უჭირავს. დღეს რალის დღეა, ეს კი იმას ნიშნავს, რომ საღამოს ბეკი სამზარეულოდან ხის სკამს გამოიტანს, პატარა ფეხებით ზედ შემოდგება და ვარდისფერ ყვავილებიან კედელს კიდევ ერთ მედალს შემატებს. მამა ყოველთვის იმარჯვებს, მამას ვერასდროს, ვერავინ და ვერაფერი დაამარცხებს…

ოდესმე გინახავთ როგორ იფეთქებს წყნარ ოკეანეში შტორმი? ან იქნებ ამოფრქვეული ლავა, რომელიც გავარვარებული მიქრის სადღაც და ყველაფერს შთანთქავს, რაც გზად გადაეღობება? ჰო, ეს აქამდე არც ბეკის უნახავს... ბეკი ახლა მხოლოდ საავადმყოფოს იატაკზე არც ისეთი სიზუსტით განლაგებულ თეთრ ფილებს ხედავს. „თუ ოთხ კუბიკს გადავახტები, მამა გადარჩება...“

დრო აჩქარდა, წლები ერთმანეთს ცვლის, ბევრად უფრო სწრაფად, ვიდრე დღე ღამეს, ან ზამთარი ზაფხულს…

კვირტებიდან ყვავილები, ერთი შეხედვით, ისეთი ენთუზიაზმით სკდება და მერე ისე სწრაფად კვდება... და სანამ მამის ჩაფხუტს მტვრის ნაწილაკები ხილულად შეეხება, რებეკა თავის ჟღალი თმისმაგვარი ჟღალივე ტილოთი წმენდს, წმენდს… სანამ არ ხვდება, რომ ამ ჩაფხუტს ახალი სიცოცხლე უნდა აჩუქოს… სიცოცხლე, რომელიც უდაოდ იქნება სიკვდილის ლოგიკური გაგრძელება, ისევე როგორც ყველაფერი სამყაროს ერთ დიდ, მკაცრ და სევდიან ციკლში...

- რებეკა! რებეკა! გაიღვიძე!

ყველაფერი არარეალურად სწრაფად იწყებს უკუსვლას, ქუთუთოები საშინლად მძიმეა, ტანში ყველა კუნთი, ყველა მეტალის სახსარი ფეთქვას...

“ზარმაცი გოგონები მიზნებს ვერასდროს აღწევენ...”

რებეკა ძალას იკრებს, თვალებს ახელს... გარშემო სიბნელეა... დილეგში სიჩუმის შემზარავი ხმა გამეფებულა...

...................................................................

ზუსტად მაშინ, როცა ბრძოლის ძალა აღარ შეგვწევს და დანებებას ვაპირებთ... როცა დამარცხებასთან ახლოს ვდგავართ და მზად ვართ უმოქმედობის მორევში ჩავეშვათ, ჩვენში მოგონებები იწყებს ფეთქვას... რაღაც ზებუნებრივი ძალის წყალობით, სხვა, უკეთეს სამყაროში გადასახლებული, ჩვენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანები ბრუნდებიან და ძალას გვაძლევენ... ეს ძალა სამყაროს ამოუხსნელი საჩუქარია და ჩვენ, მოკვდავნი, მას უპირობო სიყვარულს ვეძახით...