დღეს დიდი დღეა! უსახური ქალაქი - სასოწარკვეთილების აკვანი, უფრო სწორად კი მისი ელიტა, ამბოხებული კიბორგის დატყვევებას ზეიმობს. სპეციალურად ამ შესანიშნავი მოვლენის აღსანიშნად, ქალაქის მთავარ კლუბში, ლეგენდარული Puft Dank მართავს კონცერტს. შერიფი დარკო და ნაღები საზოგადოება დარბაზში იკრიბება. არნახული ზეიმი იწყება. ფეიერვერკები ცას ხეთქავს, მუსიკა - ყურებს. სანახაობით გაბრუებული ხალხი ეიფორიაშია. აპლოდისმენტების ქარიშხლის და უსაზღვრო რევერანსების ფონზე, თვითკმაყოფილების მწვერვალზე მყოფი დარკო, თავმომწონედ დააბიჯებს მოციმციმე დარბაზში.

სამართლის უზენაესი მსახურნი, უმაღლესი ადმინისტრაციის წარმომადგენლები, გაზულუქებული საქმოსნები, წესრიგისდამცველნი და თავებზე მონადირენი… ერთი სიტყვით ყველა, ვინც ამ ქალაქის უბედური მოსახლეობის ხარჯზე, პარაზიტი წურბელების მსგავსად, მათი სისხლის წოვით გამდიდრებულა - იქ არის, თავიანთ ერთგულ ოჯახის წევრთა და ლამაზმანთა გარემოცვაში.

ამ გამორჩეულ წვეულებაზე მხოლოდ დარკოა მარტო, მეწყვილის გარეშე. როგორც ჩანს, მშვენიერი სქაი შეუძლოდაა, თორემ რატომ მოაკლდებოდა ასეთ ღირსშესანიშნავ, საზეიმო ცერემონიას?! მეტად მნიშვნელოვანი სხვა რა საქმე ექნებოდა ამ ბედნიერ დღეს?! დასანანია მისი არ ყოფნა, თუმცა შერიფს არ ეტყობა, რომ ეს ფაქტი დიდად აღელვებს. ან შესაძლოა აღელვებს კიდეც, მაგრამ არ იმჩნევს. როგორც არ უნდა იყოს, სულ იღიმება და ხარბად, ერთი მეორეს მიყოლებით შთანთქავს დიდი სასმისით მირთმეულ, სპეციალურად მისთვის შექმნილ ცეცხლოვან სასმელს.

შოუ გრძელდება. და თუ სცენიდან მომავალი, სიგიჟის ზღვარს მიღწეული ეს მძლავრი მუხტი არ შენელდება, შეიძლება აღარც დასრულდეს. გათანგული მსმენელი ინერციით ერთმანეთს ეხეთქება. თითოეული მათგანი უკვე უკანასკნელ ენერგიას დებს ყველა ნაბიჯში. ჩახეული ხორხებიდან ამომავალ აღტაცებულ შეძახილებში, მიღებული სიამოვნებისგან განცდილი ყველა ნიუანსი იგრძნობა. ხალხის აღმაფრენა კულმინაციას აღწევს.

ზეიმი შედგა! ზუსტად ისე, როგორც შერიფს წარმოედგინა. მისი რეპუტაცია უმწიკვლოა. ის დიდების პიკშია. და რა გასაკვირია, რომ ახლა, ზენიტში მყოფმა, უფრო დიდი ენთუზიაზმით განაგრძოს საკუთარი ბინძური საქმეების წარმოება.

...................................................................

სამყარო, სადაც თვითკმაყოფილება და ამპარტავნება უპირობო რეგალიაა, აპათია კი პიროვნების მთავარი ხიბლი, მთავარი მამოძრავებელი ძალა, მთავარი იარაღი და მთავარი ნუგეში - აუცილებლად განწირულია სტაგნაციისა და შემდეგ ნგრევისთვის.

და როდესაც ამ უსამართლო სამყაროს თავზე მუქი ღრუბლები შეიკრიბება და უცაბედად სიბნელე დაისადგურებს, უტიფარ ხალხს შიშის და სასოწარკვეთის გრძნობა აიტანს… შუაღამისას კი, სამგლოვიარო ტირილის მსგავსი ხმა შეიპყრობთ და უკვე თავად აღმოჩნდებიან იმ “საამაყო” გულგრილობის ბოროტ მარწუხებში…