გაცამტვერებული მეგაპოლისის ნანგრევებში, საკუთარი ხელით აწყობილი ტვირთმზიდი დრონების და სპეციალური ტექნიკის დახმარებით, მამაცი ნოა, როგორც იქნა ასრულებს ცათამბრჯენის წიაღიდან სრულყოფილი რობოტის, 𝐗𝟓-𝟑𝟒𝟐-ის დანაწევრებული, შელახული სხეულის ამოღების მრავალწლიან, დამქანცველ ოპერაციას.

ემოციებისგან სრულიად დაცლილი, მარტოხელა, მიზანდასახული მეცნიერი, მოკრძალებული ჭირისუფალივით დასცქერის მის წინ მომიფანტულ ლითონის ნაწილებს და დაზიანებულ სქემებს... იმ სიმდიდრეს, რომლის პოვნაც ცხოვრების მიზნად დაისახა... თუმცა პირვანდელი იდეა - ახალი სიცოცხლე შთაბეროს ამ რკინის ნაჭრებს, ისევე მტკიცე და ურყევია, როგორც ოკეანის ტალღებს და ქარიშხლებს შეჭიდებული უდრეკი კლდე.

საგულდაგულოდ მოწყობილ, სათადარიგო ნაწილებით და ხელსაწყოებით სავსე, მომცრო სახელოსნოში, იქ სადაც რობოტის შელახული ნაწილები ასვენია, სარეკონსტრუქციო სამუშაოები არ წყდება. ნოა გამჭრიახი გონების, მუდმივი იმპროვიზაციის და თამამი ექსპერიმენტების წყალობით, მართალია ძალიან ნელა, თუმცა სულ უფრო მეტად უახლოვდება დასახულ მიზანს.

ასე გრძელდება მრავალი საათი, მრავალი დღე, მრავალი კვირა, მრავალი თვე, სანამ ერთ მშვენიერ, მეწამულ გარიჟრაჟზე, ნოას სამყოფელში განგაშის ზარების ხმა არ ისმის. სათვალთვალო მონიტორებზე დაუპატიჟებელი სტუმრების საეჭვო მოძრაობა ფიქსირდება…

...................................................................

საბედნიეროდ, თუ საუბედუროდ, თუმცა ამას დანამდვილებით ალბათ ვერასოდეს შევიტყობთ, ცხოვრების მანძილზე შემოფეთებული მოულოდნელი მოსახვევები, გაუთვალისწინებელი მოვლენები, თუ არასასურველი სიურპრუზები, ჩვენი არსებობის განუყოფელი ნაწილი ხდება. ზუსტად მაშინ, როდესაც მშვიდად მივუყვებით გზას და ცხოვრებით ვტკბებით, სირთულეები იჩენენ თავს... გვიწყობენ არეულობებს, გვითრევენ დაბნეულობის ლაბირინთებში, გვაწუხებენ და გვაშინებენ... თუმცა ხშირად, ამ ქაოსიდან გამოჩეკილი ცნობისმოყვარე ძალა, გამძლეობა და გამბედაობა, რომელიც უცნობ ცეცხლში იწრთობა, სიმტკიცეს გვმატებს და გვაძლიერებს, რაც საბოლოოდ შეუპოვარ, მიზანდასახულ მეომრებად გვაყალიბებს...