სასტიკი ქალაქის, არანაკლებ სასტიკ, ბნელ დილეგში ლითონის ზარის ხმა ისმის. ნესტიან, ბინძურ ციხეში გამომწყვდეულ კიბორგ ბეკის სტუმარი ყავს... თუმცა, ეს ის შემთხვევა სულაც არ არის, როცა მსჯავრდებულს პაემანი წუთიერ შვებას, ან სიხარულის ცრემლებს გვრის. ვიზიტორი ხომ არც ადვოდატი და მითუმეტეს, არც რებეკას რომელიმე კეთილისმსურველია... ადამიანი, რომელიც კიბორგის პირისპირ დგას, უმოწყალო შერიფი დარკოა...

- ლითონის თოჯინავ! მართლა გეგონა, რომ ჩემს მოკვლას მოახერხებდი?! ნუთუ გჯეროდა, რომ ჩემს წინააღმდეგ გალაშქრებას შეძლებდი?! ხომ ხედავ, ახლა მხოლოდ გატეხილი, უმწეო სათამაშო ხარ!

დარკო ხარხარებს. მისი ხმა ქარიშხალში ხრეშის ხრიალივით ჩაესმის ბეკის და ყურებს უხშობს... თუმცა კიბორგის ფოლადის ჩარჩოში დაუმორჩილებლობაა ჩაბუდებული. ეს მონოლოგი ასე იოლად ვერ ტეხს რებეკას და მიუხედავად იმისა, რომ დამამცირებელი სიტყვები ღრმად ერჭობა მეამბოხე, მგზნებარე სულში, ძალას იკრებს და ფეხზე დგება. უნდა, რომ შერიფს მიუახლოვდეს, კისერში წვდეს და გაანადგუროს, მაგრამ ძალა არ ყოფნის და მტრის კისრის ნაცვლად, დილეგის რკინის კარს ებღაუჭება, წონასწორობის შესანარჩუნებლად.

ბეკის თვალები ძველებურად, კვლავ შურისძიების ცეცხლით უბრწყინავს. ამაოდ ცდილობს ზიზღის მოთოკვას... შედეგად შერიფის წიხლს იმსახურებს და საკნის ცივ იატაკზე ენარცხება.

- ახლა შენ ჩემი სატყუარა ხარ! შენი წყალობით გამოვიჭერ იმ ლითონის ჯართს და გვერდით მოგისვამ... მერე ორივეს ნელ ცეცხლს შეგინთებთ და გადაგადნობთ! - აგრძელებს დარკო ბეკის დაგესვლას...

კიბორგს ძარღვებში სისხლი უდუღდება. კარგად ხვდება შერიფის მზაკვრულ ჩანაფიქრს. მოზღვავებული ადრენალინი და საკუთარი უმწეობით გამოწვეული კოშმარი უკვე ორმაგად უხეთქავს გულს. მისი გონება ბნელი აზრებით იფარება... ნუთუ მართლა დააღალატებს კეთილ მეგობარს და რობოტ ლუის ხელში ჩაუგდებს ბოროტ არსებას ?!

შემაშფოთებელი გუგუნი, რომელიც რამდენიმე წუთის განმავლობაში წინ უძღვოდა დარკოს ჩექმების ხმას, უფრო და უფრო ძლიერდება. საკნის კედლები ზანზარს იწყებს...

...................................................................

როდესაც უდიდეს ფიზიკურ ტანჯვას, თან დამცირება და ღრმა მორალური ტერორი სდევს, ჩვენი სული მილიონ უხილავ ბორკილში იხლართება და კანკალი გვიპყრობს...

აგონიაში ჩავარდნილებს, შემზარავი აზრები მოგვდის. ვეგუებით გარდაუვალ მარცხს, სიმწრისგან თითქოს მზად ვართ ბოლო მოვუღოთ ტანჯვას და თავადვე ვშთანთქოთ საკუთარი თავი...

თუმცა, თუ წამიერად სუნქვას შევიკრავთ და შექმნილ მწარე რეალობას გადავაფასებთ, შიშსს უკუვაგდებთ, არ დავნებდებით, არ გავტყდებით, ძალას მოვიკრებთ, მტკიცედ დავდგებით და ჯოჯოხეთისკენ მიმავალ ყველა კარს გადავრაზავთ, აუცილებლად წარმოვქმნით დიდ, შეუცნობელ ენერგიას... იმ ენერგიას, რომელიც ყინულმჭრელივით გაგვიკვალავს გზას ჭეშმარიტი გამარჯვებისკენ...