სიბნელით მოცულ, ნესტიან მაღაროში ადამიანის ფეხის ხმა ისმის. რამდენიმე წუთში ხმაური წყდება. უცნობი ჩერდება, სანათს ანთებს და აქეთ-იქით იყურება, თითქოს უნდა ადგილსამყოფელი კარგად შეიცნოს. მაღაროს სველ კედლებზე მცირე დაკვირვების შემდეგ, ის მძიმედ, თუმცა მოხერხებულად იხსნის ზურგჩანთას ფართო მხრებიდან და ძირს დებს, მერე იხრება, ხსნის, აუჩქარებლად იწყებს შიგნით ქექვას და გაურკვეველი ნივთების ამოლაგებას...

უცნობი კლდეში კაუჭებს აჭედებს. თოკისგან დაწნულ მტკიცე ბადეებს ვირტუოზულად ჭიმავს და ოსტატურად ნიღბავს. თან ძველ, მონადირულ სიმღერას ღიღინებს მახეში გაბმულ მრისხანე მხეცზე, რომელსაც ვერც კი წარმოუდგენია, რომ დღეს, თავადვე გახდება მსხვერპლი...

ჩაქუჩის ყოველი დარტყმა ჰარმონიულად ერითმება მის სასიამოვნო, ხავერდოვან ხმას. შემდეგ კი, მაღაროს სიღრმეში, უკვალოდ ქრება, კოსმოსის მისტიკურ შავ ხვრელში გაუჩინარებული სინათლის სხივის მსგავსად. თუ ამ კაცს მახეების დაგებაც ისევე ეხერხება, როგორც სიმღერა, ფაქტია, მის მსხვერპლს კარგი დღე არ დაადგება... და თუ გულახდილი ვიქნები, პირადად მე, ისეთი წინათგრძნობა მაქვს, რომ ზუსტად ასე მოხდება.

იმ სამაყროში გადასარჩენად, მითუმეტეს კი წარმატების მისაღწევად, სადაც კოსმიური მტვერი დაიბადა და გაიზარდა, ადამიანს სიმამაცე, პრინციპულობა და გამჭრიახობა ისევე ჭირდება, როგორც ფრინველს ფრთები. ამიტომ ყველას, ვისაც გარემოებამ, თუ საკუთარმა მოუსვენრობამ, ან წინდაუხედავობამ მის წინააღმდეგ ყოფნა არგუნა, მძიმე განსაცდელი ელის...

...................................................................

იმ რეალობაში, სადაც თამაშის წესები ისეთივე სასტიკი და დაუნდობელია, როგორც ხელუხლებელ, ველურ ბუნებაში, ადამიანებს ერთი უხეში, უსიამოვნო ჭეშმარიტების აღიარება გვიწევს - ასეთ დროს ყველა ისეთი ვხდებით, როგორსაც გადარჩენის საჭიროება მოითხოვს...

და შემდეგ ჩნდება მთავარი კითხვა, მორალური დილემა, რომელზეც ვერასდროს ვთანხმდებით - სად გადის ზღვარი გადარჩენისთვის ბრძოლასა და სისასტიკეს შორის?!