მიტოვებული მაღაროს შესასვლელთან, უწესრიგოდ მიყრილ უზარმაზარ ლოდებზე, მუქი ღრუბლების მიერ, უნებლიედ გაფილტრული მთვარის ბაცი შუქის დაცემის შედეგად, ქალის სილუეტი ისახება. შავი აჩრდილი ისე მოძრაობს დიდრონ ქვებს შორის, რომ მისი სხეულის კარგად დანახვა, გარეშე მყოფი თვალისთვის შეუძლებელია. რასაც ვერ ვიტყვით მის ჩრდილზე, რომელიც მშვენივრად ეფინება მიდამოს. იმდენად მშვენივრად, რომ იმის გარჩევაც კი შეიძლება, როგორ ეზიდება მისი პატრონი მომცრო ზომის ნივთებს მაღაროს კარისკენ და იქვე ალაგებს. შემდეგ იგივე უცნაური ტრაექტორიით ბრუნდება უკან, ცოტას ისვენებს და მოქმედებას იმეორებს.

ერთი შეხედვით, ჩრდილების ამ ერთგვარ ცეკვაში, განსაკუთრებული არაფერია... თუმცა, თუ ჩავუღრმავდებით და დავუშვებთ, რომ ეს ადამიანი ვინმეს, ან სულაც სნაიპერს და მის ტყვიას ემალება, ოღონდ ამასთანავე საკუთარი ადგილსამყოფელის გამხელა სურს, მივხვდებით, რომ საქმე იდეალურად შესრულებულ დადგმასთან გვაქვს... ეჭვგარეშეა, რომ ამ სპექტაკლის მოქმედი პირი, ამით ვიღაცას ეუბნება - დიახ, ეს მე ვარ! აქ ვარ, მაგრამ ჩემს დასაჭერად უფრო ახლოს უნდა მოხვიდეო.

უზარმაზარი ლოდებით გარშემორტყმული მშვენიერი სქაი უდარდელად დააბიჯებს მაღაროს შესასვლელთან. უსაფრთხოდაა, გარს ხომ ბუნებრივი ჯავშანი აკრავს. ეს მნიშვნელოვნად უადვილებს დასახული გეგმის იდეალურად შესრულებას, რაც თავებზე მონადირეების, ერნის და ვიპერის შემოტყუებას და მახეში გაბმას გულისხმობს.

ჩვენი ამბიციური ცოცხალი სატყუარა საკმაოდ რისკავს... თუმცა როცა ფსონები ასეთი მაღალია, თამაშის წესები კი უსასტიკესი, გასაკვირიც აღარაფერია. მშვენიერ სქაის შეშინებულის და უმწეოსი არაფერი ეტყობა. თავდაჯერებულად დასეირნობს და თან ჩვენთვის უკვე კარგად ნაცნობ ძველ, მონადირულ სიმღერას ღიღინებს მახეში გაბმულ მრისხანე მხეცზე, რომელსაც ვერც კი წარმოუდგენია, რომ დღეს, თავადვე გახდება მსხვერპლი...

ამ გოგოს აშკარად ეტყობა, რომ სიმღერა მისი ძლიერი მხარე არ არის, თუმცა, როგორც ჩანს, ეს ფაქტი დიდად არ ადარდებს, მონოტონურად იმეორებს კუპლეტს კუპლეტზე, პერიოდულად მთვარეს შესცქერის და ეღიმება...

...................................................................

როდესაც ვრწმუნდებით, რომ არც დამანგრეველ ქარიშხალს, არც ჩვენსკენ წამოსულ მუქარას და არც სახისკენ მოშვერილ იარაღს არ შეუძლია ჩანაფიქრზე უარი გვათქმევინოს, საკუთარი თავის რწმენა გვიასმაგდება, უხილავი აბჯრით ვიმოსებით და თითქოს ხელშეუხებელნი ვხდებით.

ასეთ დროს სხვების თვალშიც იმდენად ვმაღლდებით, რომ შეიძლება უკიდურესად მტრულად განწყობილმა, რკინის ნერვების მქონე, ცივსისხლიანმა ადამიანმაც კი ხელი აიღოს ჩახმახის გამოკვრაზე და ჩვენი პრინციპები თავადვე გაიზიაროს...