რობოტი ლუის აღიარება კალი ბონქისთვის შოკისმომგვრელია. ახლა მან უკვე სრული სიმართლე იცის რკინის რაინდის შესახებ. იცის, თუ როგორ უცნაურად მოევლინა ის ამ სამყაროს, ერთი სასტიკი ქალაქის მიტოვებულ ავტოფარეხში. იცის რობოტის მანქანებისადმი განსაკუთრებული სიყვარულის, მისი აუხსნელი ხილვების და დაუოკებელი ჟინის შესახებ - გაერკვეს საკუთარ დანიშნულებასა და ცხოვრების არსში. იცის, თუ როგორ მუხანათურად აპირებდა შერიფი დარკო საყოველთაო რალიზე მის განადგურებას... ისიც იცის, რომ ამ მცდელობას და ამით გამოწვეულ ავტოკატასტროფას მშვენიერი რებეკა ემსხვერპლა... თუმცა ის, რომ ლუიმ მომაკვდავი გოგონასთვის მეორე სიცოცხლის ჩუქება და მისი კიბორგად გარდაქმნა შეძლო, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი ფაქტია მისთვის.

კალი ბონქის გულში იმედი ჩნდება. იმედი, რომ მისი გულისსწორი, ზღვის ურჩხულის მიერ სასტიკად დაგლეჯილი, დასახიჩრებული, საწოლს მიჯაჭვული, კომაში მყოფი, შტორმებთან მებრძოლი მამაცი მეზღვაური, პიტერ ქარდი, შეიძლება რობოტის წყალობით კიბორგად იქცეს და ფაქტიურად, თუ შეიძლება ასე ითქვას, ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდეს. კალი ხვდება, რომ მის პირისპირ დიდი განძია. განძი, რომელსაც შეუძლია მის ცხოვრებაში კვლავ დააბრუნოს სიყვარული და განუზომელი ბედნიერება.

ლუი გაფაციცებით უსმენს მეგობარს, რომელიც დეტალურად იხსენებს ტრაგიკულ ამბავს, ამშვიდებს მას და ცივი გონებით იწყებს სამედიცინო ლაბორატორიის მოსაწყობად საჭირო აღჭურვილობის განხილვას. ახლა ის ისევ სრულ მზადყოფნაშია მორიგი საგმირო საქმე ჩაიდინოს, კვლავ შექმნას რაღაც ახალი, ისევ სარგებლის მომტანი გახდეს კეთილისმსურველი ადამიანისთვის.

უკვე გვიანია. ქალაქი ღამის სამოსელს ირგებს. მკრთალად განათებული ქუჩიდან, რომელზეც ბონქის მისაღების მცირედ შეღებული ფანჯარა გადის, პერიოდულად შინ მიმავალი ადამიანების აჩქარებული ფეხის ხმა და საუბარი ისმის. კოცონიც ისევ აგრძელებს ბუხარში ამაყად ტკაცუნს... ამ მცირე ხმაურის ფონზე, მაგიდას მიმსხდარი საქმიანი ლუი და იმედის ნაპერწკლით გულანთებული კალი, მეზღვაურის გადარჩენის გეგმას დეტალურად განხილავენ. ამ დროს კარი იღება და ოთახში ბარაკოსის ფლოტის უფროსი, ომებში გამობრძმედილი, ადმირალი რუბენ კოლტი შემოდის...

...................................................................

როდესაც ვინმეს სიტყვების სმენისას გულში იმედის ნაპერწკალი იწყებს გაღვივებას, მიძინებული ოცნებები იღვიძებენ და ფრთებს ისხამენ ჩვენს გონებაში. თითქოს ზაფხულის ნაზი სიო დაგვირბის სულშიც, რომელიც ცაზე თავმოყრილ მოღუშულ, მუქ ღრუბლებს ფანტავს და მოკაშკაშე ვარსკვლავებს ისევ ხილულს ხდის...

ამ დროს ვეღარ ვგრძნობთ ფეხქვეშ უხეშ რელიეფს და ვეღარც ტკივილს. ჩვენი ცხოვრება ზღვის სანაპიროს გამთბარ ქვიშაში ლაღად ნავარდის ტოლფასი ხდება...