მზის სხივებისგან ნაჩუქარი სითბოთი გალაღებულ, ჰორიზონტამდე გადაჭიმულ, ოქროსფრად მოელვარე დიდრონ სანაპიროზე მოსეირნე წყვილი, ქვიშაზე არათანაბარ ნაკვალევს ტოვებს. ახალგაზრდა ქალი, რომელიც ელეგანტურობის და სინაზის ნამდვილი განსახიერებაა, ფეხის წვერებით, მსუბუქად ეხება სილას, თითქოს ცეკვავსო. მისი პარტნიორი, ფართო მხარბეჭის მქონე, გოლიათივით მამაკაცი კი მძიმედ, განდაგან მიაბიჯებს, რაც უდაოდ იმის ნიშანია, რომ მეზღვაური უნდა იყოს. გულისსწორს პერიოდულად ხელში იტაცებს, ათამაშებს და ჰაერში სტყორცნის. გოგოს სიცილი და მამაკაცის ომახიანი შეძახილები თოლიების ხმაურსაც კი აჭარბებს. ამ ორს ეტყობათ, ერთმანეთი ძალიან უყვართ. იქ, იმ მომენტში, კამკამა ზღვის მშვიდი ტალღების ფონზე, ნამდვილად არ აქვთ რაიმე სადარდებელი...

თუმცა უეცრად, წყნარ ზღვას თითქოს მეხი ეცემა და მოულოდნელად, მუქი ქაფის და შხეფების კორიანტელში, წყლის სიღრმიდან უშველებელი მონსტრი ამოდის. მისი სხეული მთლიანად ფარავს მზის სინათლეს და წამიერად სრული სიბნელე ისადგურებს. ურჩხული პირდაპირ წყვილისკენ მიემართება. მამაცი მეზღვაური ელვის სისწრაფით, მთელი ძალით ისვრის გოგონას სანაპიროს სიღრმისკენ, თავად კი გმირულად ეკვეთება საშინელ არსებას...
შეშინებული ქალი შველას ითხოვს. მთელი ხმით კივის, თუმცა, სამწუხაროდ, ირგვლივ, მის სიახლოვეს არავინაა, რამდენიმე უმწეო, გაწუწული თოლიის გარდა...

ეს ბრუტალური, უთანასწორო ორთაბრძოლა სულ რამდენიმე წამს გრძელდება და მებრძოლების ზღვაში გაუჩინარებით სრულდება...

თავზარდაცემულ კალი ბონქს საკუთარ საძინებელში ეღვიძება. მალევე ხვდება, რომ ღამით მორიგი კოშმარი ესტუმრა, თუმცა ისიც მალევე ახსენდება, რომ იმედი, რომელიც რობოტმა ლუიმ ჩაუსახა, კვლავ ცოცხალია და მომავალი სანუკვარი გეგმის განხორციელების პერსპექტივით ფრთაშესხმული, სწრაფადვე ფხიზლდება.

...................................................................

ღრმა მწუხარებისას, როდესაც მოულოდნელად, თითქოს არსაიდან, გარკვეული გარემოებების შექმნის შედეგად, საყვარელი ადამიანის არყოფნით გამოწვეულ სიცარიელეს, მისი დაბრუნების იმედი ანაცვლებს, მონატრების სიმძიმე მყისიერად ქრება და მის ადგილს სასიამოვნო მოლოდინის განცდა იკავებს.

ასეთ დროს, მომენტალურად ვიმუხტებით ახალი ენერგიით. განშორებით გამოწვეული ტკივილი ჯერ ნელდება, ბოლოს კი საერთოდ ყუჩდება, ყველა ჭრილობა ხორცდება. ყველა განცდილი ტანჯვა გვავიწყდება და ჩვენი სულიც, ნელ-ნელა, ისევ ისე იწყებს ციმციმს, როგორც იმედის შუქურა მარტოობის უკიდეგანო ოკეანეში.