შემაშფოთებელი, მზარდი გუგუნი, რომელიც გარკვეული პერიოდის განმავლობაში ბეკის ყურამდე მიწიდან აღწევდა, ახლა უკვე მის ფეხებთან, ძალიან ახლოს გაისმის. ვიბრაცია საკნის კედლებსაც აზანზარებს და ისედაც დასუსტებულ, დაზიანებულ კიბორგს შიშს გვრის. რებეკა დიდი გაჭირვებით, საკნის გისოსების დახმარებით დგება ფეხზე, კედელს თავს ადებს, უნდა დარწმუნდეს, რომ ყველაფერი რეალურია და არც ხმა და არც ზანზარი არ ეჩვენება.

სწორედ ამ დროს, საშინელი გრუხუნის ფონზე, იატაკზე უზარმაზარი ნაპრალი ჩნდება. იმხელა, რომ იქ ადამიანიც კი თავისუფლად ჩავარდება. ციხეში განგაში ტყდება. ღარიდან, ნგრევის შედეგად წარმოქმნილი მტვრის სქელი ფენის ქვემოდან, სინათლე გამოსჭვივის. ბეკის ყურადღებას უფსკრულიდან ამომავალი უცნაური ხმაური იპყრობს, რომელიც ჭრაჭუნს, ან მანქანის დასაზეთი ლითონის დეტალების ერთმანეთთან შეხების ხმას ჰგავს. ერთი წამიც და კიბორგის თვალწინ, საკნის გაბზარული იატაკიდან შელახული რობოტები ყოფენ დაჟანგულ, ჭუჭყიან თავებს. ჯერ ბეკის, მერე ერთმანეთს უყურებენ და რაღაცას ჟღურტულებენ. შემდეგ კი ხელების ქნევას იწყებენ, ცოტა უხერხულად, თუმცა ცხადია, კიბორგს ქვემოთ, თავისთან ეპატიჟებიან.

ამ მოულოდნელი, უჩვეულო სცენის და შელახული ფიზიკური და მენტალური მდგომარეობის მიუხედავად, რებეკა ზუსტად ხვდება რაც ხდება. დაუფიქრებლად ეშვება მსხვილ ნაპრალში და რობოტების დახმარებით მიიკვლევს გზას ბნელ, ნესტიან ჯურღმულში.

რებეკა დარწმუნებულია, სადაც არ უნდა მიდიოდეს ეს გზა, ვინც, ან რაც არ უნდა დახვდეს გვირაბის მეორე ბოლოს, შეუძლებელია მისი დანახვა უფრო ეწყინოს, ვიდრე პატიმრობაში დარჩენა და შერიფი დარკოს კიდევ ერთხელ ხილვა. ამიტომ, მიუხედავად ენერგიის არქონისა, გაბმული სირენის აკომპანიმენტით შთაგონებული, მთელი ძალისხმევით მიხოხავს ვიწრო გვირაბში, რომელსაც ოდნავად ჰფენს ალისფერ შუქს, ჟანგმოდებული, მაღაროელი რობოტის მბჟუტავი სანათი…

...................................................................

განსაცდელის ჟამს, გაურკვეველი მომავლისკენ სწრაფვაც კი იმედის განცდას უფრო აჩენს, ვიდრე უიმედობის. რაღაც მომენტში, ჩვენს გონებაში არსებული დაბნეულობა, თავისი ბუნდოვანი ძალაუფლების წყალობით, შესაძლებლობად აღიქმება და ტვირთადაც აღარ გვაწევს, რადგან მისი წონა, ჰაერზე უფრო მსუბუქი ხდება.

ამ უცნაური მდგომარეობით გამოწვეულ, ბურუსით მოცულ რეალობაში, ნელ-ნელა შიშსაც ვატოვებინებთ სულის საზღვრებს და ახალი რწმენით ვიჟღინთებით. რწმენით, რომ ხვალინდელი დღე, დღევანდელზე უკეთესი იქნება...