საბრძოლო მანქანებში გამოჭიმული, თავზეხელაღებული, მრისხანე ავაზაკები, დაძაბულ, ნერვიულ მზერასესვრიან ერთმანეთს. მათი ადრინდელი შემართება და სიბრაზე, ხანგრძლივი, მომქანცველი მგზავრობითგამოწვეული დისკომფორტის და უხერხული დუმილის ფონზე, კიდევ უფრო მატულობს და ნელ-ნელა პიკსაღწევს.

ყველა მათგანმა კარგად იცის, რომ რობოტი ლუის დატყვევება ჩვეულებრივი, მორიგი მისია არ არის და მისისასურველი შედეგით დასამთავრებლად, განსაკუთრებული ზიზღის და სისასტიკის გამოვლენაა საჭირო. ყველა მათგანმა კარგად იცის, რომ ლუის არსებობა საფრთხეს უქმნის მათ ბრწყინვალე სამყაროს, მათიდეალებს, მათ მყიფე სიმშვიდეს... შერიფი დარკოსადმი მათი ერთგულება ურყევია. ბატონის ბრძანებამათი ერთადერთი კანონია...

კონვოი წინ მიიწევს. ქალაქის უსახურ, ვიწრო ქუჩებს უდაბნოს ხმელი ბორცვები ენაცვლება, ხმელ ბორცვებსსტეპები, სტეპებს ტყეები, მზეს მთვარე... უცვლელი მხოლოდ ავაზაკების გულებში გამეფებულისიძულვილის და შურისძიების გრძნობაა, რომელიც იქ შერიფმა დარკომ დიდი ხნის წინათ დათესა...

ჰორიზონტზე ბარაკოსი მოჩანს. კონვოი ჩერდება. ავაზაკები მანქანებიდან გადმოდიან და სათათბიროდემზადებიან. მათ ფეხქვეშ მიწა იწყებს კანკალს...

……………………………………………………………………………………………………….

როდესაც გარდაუვალი, გადამწყვეტი შეტაკების წინ, დაძაბულობისგან ხელის გულები გვიოფლიანდება, სუნთქვა გვიძნელდება, წნევისგან თვალებში სისხლი გვაწვება... როდესაც ყოველი წამი უსაშველოდიწელება და მარადოსობაში გადადის, ჩვენს გონებაში წარმოქმნილი მუქი ბურუსი კი თანაბრად ეფინებასულის სიღრმეში აღმოცენებულ ეჭვებსა და იმედებს, ყინულივით ცივი ჰაერის ნაკადი, ხერხემლის გავლით, ავტომატურად გვივლის მთელ სხეულში. ეს გამჭოლი, ბასრ ისარზე ბევრად მჩხვლეტავი უხილავი სხივიმომენტალურად გვაკაჟებს, გვაფხიზლებს და გვახსენებს, რომ ამ მომენტზე მთელი სიცოცხლევოცნებობდით...