თავზეხელაღებული, მრისხანე ავაზაკები უემოციოდ დასცქერიან მანქანაზე გაშლილ, ქალაქ ბარაკოსის, ოდნავ შელახულ, მრავალნაკეციან ქაღალდის რუკას, რომელსაც, მიუხედავად იმისა, რომ მყარად დასაფიქსირებლად ქვები ადევს, პერიოდულად ქარი მაინც აფრიალებს. ერთ-ერთი მებრძოლი სანათს ჯერ ზუსტად იმ ადგილს უშვერს, სადაც შავი ნახშირით კალი ბონქის სასახლის მდებარეობაა შემოსაზღვრული, შემდეგ კი, მისკენ მიმავალ სამანქანო გზებს, მეორე ხელის საჩვენებელ თითს აყოლებს.

აშკარაა, თავდამსხმელები კარგად არიან ინფორმირებულები. რობოტი ლუის ამჟამინდელი ადგილსამყოფელიც იციან და წინააღმდეგობის გამწევთა ზუსტი რაოდენობაც. ისიც კარგად ესმით, რომ მოულოდნელობის ეფექტი მათი მთავარი კოზირია, ამიტომ, თუ დაძინებულ ქალაქს ჩუმად დაატყდებიან, რკინის რაინდსაც ზედმეტი ხმაურის გარეშე, მინიმალური ძალისხმევით აიყვანენ, რითიც მოსახლეობასთან და პოლიციასთან შეჯახებას მაქსიმალურად აარიდებენ თავს... თუმცა, თუ ოპერაციის შესასრულებლად სისხლისღვრა გარდაუვალი გახდა, ცხადია, არც მოვლენების ასეთ განვითარებაზე იტყვიან უარს.

თათბირი დასრულებულია. მებრძოლები წრეს ქმნიან, ხელებს მხრებზე ხვევენ ერთმანეთს, თავებს დაბლა ხრიან და საშიში შეძახილების თანხლებით, უცნაურ, ცეკვის მსგავს რიტუალს ასრულებენ, ზუსტად ისეთს, როგორიც ოდესღაც, თითქმის უხსოვარ დროს, უძველეს მონადირეებს ახასიათებდათ მნიშვნელოვანი მოვლენის წინ, მოტივაციის ასამაღლებლად და მოწინააღმდეგის დასათრგუნად.

სწორედ ამ დროს, მათ ზემოთ, ჰაერში, დიდი, მანათობელი სფერო ჩნდება, რომელიც წამში იშლება და მათ გარშემო ენერგეტიკული ბიოველის გუმბათს ქმნის. სანამ მებრძოლები გონს მოეგებიან გუმბათის კედელზე მოციმციმე წარწერა ისახება:
...თქვენი მისია დასრულებულია! დაბრუნდით სახლში!...

გუმბათში გამოკეტილი ავაზაკები თვალებს არ უჯერებენ და ერთდროულად, თითქმის სინქრონულად, ისე აყრიან ტყვიების წვიმას მანათობელ სარტყელს, თითქოს წინასწარ ყოფილიყვნენ შეთანხმებულები.

ტყვიების ალში გახვეული გუმბათი, საპასუხოდ, უმალ მილიონ ლითონის ცეცხლოვან ციცინათელად გარდაიქმნება. რობოტი მწერები ელვის სისწრაფით, მომაკვდინებელი სეტყვის მსგავსად ეკვეთებიან მებრძოლებს და წამში გავარვარებულ მტვრად აქცევენ მათ სხეულებს და იქ მდგომ მანქანებს. მისიის შესრულების შემდეგ, ციცინათელები კვლავ ერთიანდებიან და ისევ მთლიან მანათობელ სფეროს ქმნიან, რომელიც ცაში, ვარსკვლავების მიმართულებით უჩინარდება.

ჰაერში დამწვარი ხორცის, დალეწილი ძვლების, თუნუქისა და საწვავის აუტანელი სუნი დგას. დარკოს სასტიკი მებრძოლებისგან ამბის მიმტანიც არავინაა დარჩენილი. მისია მართლაც დასრულებულია... კვამლს მიღმა, ჰორიზონტზე, კვლავაც მოჩანს ჩაძინებული ბარაკოსი, რომლის მაცხოვრებლებიც ვერასოდეს გაიგებენ, თუ რა უბედურებას გადაურჩნენ ამ ერთ ჩვეულებრივ, თითქოს არაფრით გამორჩეულ ღამეს.

...................................................................

თუ ისეთი ძლევამოსილი ხარ, რომ შენს სხეულს მთას ადარებენ, სიცილს ქარიშხალს, ცრემლებს კი წყალდიდობას, ხოლო შენს ჩრდილში ვერაფერი ხარობს, გიჯობს იცოდე, რომ ადრე თუ გვიან, აუცილებლად გამოჩნდება ვიღაც, ვინც დაგამარცხებს... და თუ ამ მომენტს თავაწეული, მედგრად შეხვდები, შესაძლოა, შთამომავლობამ შენი სახელი გმირებს შორის მოიხსენიოს.