ტრაგედიით შეძრწუნებული რობოტი ლუი ბარაკოსს ტოვებს, გარბის... იცის, იქ აღარ დაედგომება. არაიმიტომ, რომ მარცხს ვერ ეგუება, ან პასუხისმგებლობას საკუთარ თავზე არ იღებს, არამედ იმიტომ, რომ კალი ბონქს ვერ უყურებს. საკუთარ ელექტრონულ, მბჭუტავ მზერას მის დიდრონ, სევდიან თვალებს ვეღარუსწორებს. ეს გამოხედვა ანგრევს, ანადგურებს, ამიტომ გარბის... ერთ დროს საგმირო საქმეებისშემოქმედი, ტრიუმფატორი რკინის რაინდი, ასე ეულად ტოვებს ბარაკოსს - ქალაქს, სადაც სულ ცოტა ხნისწინ ძეგლი დაუდგეს.

თავჩახრილი ლუი სწრაფად მიუყვება კარიბჭისკენ მიმავალ ქუჩას. ზუსტად იმ ქუჩას, საიდანაც პირველადშემოაბიჯა ამ უცნაურ ქალაქში. უკიდურესად მძიმედ განიცდის იმ უხერხულ მომენტებს, გზაზე შემხვედრადამიანებს რომ უქმნის, რომლებიც, თავის მხრივ, მისი დანახვისას, არც თუ ისე შთამბეჭდავად ცდილობენსაკუთარი უარყოფითი ემოციების დაფარვას. დათრგუნულ რობოტს ერთი სული აქვს ქალაქიდან გააღწიოს. საკუთარ თავს უტყდება, რომ არც ჩუმად გაპარვაზე იტყოდა უარს, თუმცა, ცხადია, ქვაფენილზეგადადგმული  ყოველი მძიმე, ხმაურიანი ნაბიჯი, ამის შანსს ავტომატურად უსპობს...

და სწორედ მაშინ, როცა სულ ცოტაღა რჩება და სამშვიდობოს უნდა გააღწიოს, ძახილი ესმის... ყველაზემეტად ახლა ეს არ უნდა... იქნებ მოესმა? თუმცა არა, მას ეძახიან... რა გაეწყობა? დაე მოხდეს, რაცმოსახდენია...

უცნაური ქალაქის, ბარაკოსის ჭიშკარს მოხეტიალე მსახიობების კოლონა ტოვებს. ჟონგლიორები დროს არკარგავენ, თან ვარჯიშობენ, თან მცირეწლოვან ბავშვებს ართობენ. ზურგჩანთებიდან ჩვილებს თავები აქვთამოყოფილი და ნებისმიერი სახალისო ილეთის პასუხად გულისწასვლამდე ბჟირდებიან. უფროსებიც არაკლებენ მხიარულებას. მხოლოდ რობოტი არ იცინის, მიუხედავად იმისა, რომ კარგად ხვდება, რეალურადმთელი ეს სპექტაკლი მას ეძღვნება... მიუხედავად იმისა, რომ გვერდით ის პატარა გოგო მიჰყვება, რომელიცოდესღაც დახრჩობას გადაარჩინა.

……………………………………………………………………………………………………….

ცხოვრება მუდმივად ავლენს ერთ მკაცრ ჭეშმარიტებას: დიდება მხოლოდ მოჩვენებაა, რომელსაც მთელისიცოცხლის მანძილზე დავდევთ. ტრიუმფის ჯადოსნური, ოქროს წყლით განბანილი უდრეკი გმირებიც კი, ვერასოდეს გაიქრობენ საკუთარი არჩევანის შედეგად წარმოწმნილ იარებს, რომლებსაც მუდმივადსხეულით ატარებენ.

გამარჯვებულის გვირგვინი მხოლოდ სასტიკი შეხსენებაა იმისა, რომ ცხოვრების გზა მსხვერპლშეწირვითაამოკირწყლული. ამ უცნაურ თამაშში კი, სადაც პატიება მიუწვდომელი ფუფუნებაა, მთავარი მსაჯული, რომელსაც ვერც დაამარცხებ და ვერც მოისყიდი, საკუთარი თავია.