გაპარტახებული ავტოფარეხის ლითონის ჟანგმოდებული კედლები ყრუ ექოს გამოსცემს კიბორგისნაბიჯების საპასუხოდ. მტვრის ნაწილაკები უკონტროლოდ დაფარფატებს სხვადასხვა კალიბრისნატყვიარებიდან შემოჭრილი სინათლის სხივების ფონზე, რომლებიც ერთმანეთს კვეთს, უსწორმასწოროდსერავს სივრცეს და უნებლიედ, მრავალწახნაგიან გეომეტრიულ ფიგურებს ქმნის.

პასუხების საძიებლად დაბრუნებული, დაშავებული კიბორგი, როგორც ჩანს, ჯერ მხოლოდ მოგონებებსაწყდება. კედელზე ჩამოკიდებული დალეწილი სარკის ნარჩენების წინ ჩერდება, დაზიანებულ რკინისთითებს ნაზად იტარებს ცეცხლოვან, წითელ თმაში და წამიერად წარსულის მორევში ეშვება... თუმცა ესტბილი მოგზაურობა მალევე სრულდება. ბეკი ფხიზლდება. სწრაფად პოულობს კედელში ჩაშენებულსაიდუმლო ნიშას. ეკრანზე ცხრაციფრიან კოდს კრეფს და უხილავი კარიც მყისიერად, ელეგანტურად იღება.

მიწისქვეშა ლაბორატორიაში გამეფებულ საშიშ სიბნელეს წამში ცვლის თეთრი ნათება. იქაურობასელექტრომოწყობილობების ნაზი გუგუნის ხმა იპყრობს. ეს ზუსტად ის ხმაა, რომელიც პირველად გაიგოგამოფხიზლებულმა რებეკამ, მას შემდეგ, რაც რობოტმა ლუიმ ის კიბორგად აქცია და ცხოვრების მეორეშანსი აჩუქა. ბეკის მექანიკურ გულში აქამდე არნახული სითბო იღვრება და ეს-ესაა,საკუთარი დაბადებისადგილის ნახვისგან განცდილი მძლავრი ემოციებისგან ცრემლები უნდა წამოუვიდეს, რომ მის მზერასსამუშაო მაგიდაზე მოთავსებული, ძველი, გაყვითლებული, დალუქული კონვერტი იპყრობს.

"ძვირფასო ბეკი! თუ ახლა, ამ წერილს კითხულობ, ესე იგი მე ისევ შორს ვარ...
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
გწერ მთელი გრძნობით, რომელიც ჩემს გულშია.
შენი ლუი!"

ბეკი წერილს კეცავს, მკერდში იკრავს, ცხარე ცრემლით ტირის და პირობას დებს, რომ ლუის დაპირებასრეალობად აქცევს. კიბორგმა იცის, რომ ეს იქნება ახალი, უჩვეულო, რთული და დამქანცველი მოგზაურობა, თუმცა თამამად, უყოყმანოდ  დგამს პირველ ნაბიჯს შეუცნობლისკენ...

………………………………………………………………………………………………………………

შორეული, ბუნდოვანი მომავალი, რომელიც კაცობრიობას ოდესღაც წარმოედგინა, ახლა უკვე ჩვენირეალობაა. ადამიანები და მანქანები თანაარსებობენ, გარკვეული ურთიერთდამოკიდებულებებითა დაპასუხისმგებლობებით გაერთიანებულები.

ამ რთული კავშირისას მნიშვნელოვანია სწორად განვსაზღვროთ, მაინც ვინ იქნება პასუხისმგებელიმომავალზე - ადამიანი თუ მანქანა? ჩვენი უნაკლო პირმშოები ხელს შეუწყობენ ჩვენს არსებობას, თუდაჩრდილავენ? ან იქნებ სულაც, ჩვენ ორივეს, საერთო, გადაჯაჭვული მომავალი გვაქვს? 

ჰო, რა მოხდება მაშინ, თუ ზღვარი ადამიანებსა და ინტელექტუალურ მანქანებს შორის წაშლას დაიწყებს. რა ეთიკური დილემების და გამოწვევების წინაშე დავდგებით. ვინ გამოგვიტანს განაჩენს ამ სახიფათო,ჩახლართულ გზაგასაყარზე?


ბუნებრივი ინტელექტი
პირველი ნაწილის დასასრული