გამაყრუებელი სირენის ფონზე, აქოშინებული ციხის მცველები, რებეკას საკანთან გროვდებიან. იატაკზე გაჩენილ ნაპრალს, შემდეგ კი ერთმანეთს უყურებენ. ცარიელი მტვრიანი ოთახი, რომელიც შუაზეა გახეთქილი, ზედმეტად მოულოდნელი სანახაობაა მათთვის. ციხის მცველებს დაბნეულობა და შიში იპყრობთ. სირენის ღმუილის ხმა, რომლის გამორთვაც არავის მოსდის თავში, კიდევ უფრო შემაშფოთებელს ხდის მათ მდგომარეობას. პანიკის ფონზე, მორიგე მცველს, გასაღებების ასხმა უვარდება ხელიდან. თავჩახრილი ათმეთაური კი შეუჩერებლად ბუტბუტებს - „დაგვხოცავს დარკო, დაგვხოცავს დარკო“, თითქოს მანტრას კითხულობს.

უფროსის ბოდვით კიდევ უფრო შეშინებული, ყველაზე ახალგაზრდა მცველი, ინიციატივას უცებ საკუთარ თავზე იღებს. ძირს დაგდებულ გასაღებებს ეპატრონება, ხელისკანკალით აღებს საკნის კარს, ისე ფრთხილად შედის შიგნით, როგორც მძარცველი ჩაბნელებულ სახლში და როცა ბოლომდე რწმუნდება, რომ იქ, რებეკა ნამდვილად არ არის, უსიტყვოდ, ფორთხვით ეშვება ნაპრალში. ახალგაზრდა კოლეგის საქციელით შეგულიანებული სხვა მცველებიც, ძალას იკრებენ და მორიგეობით მიჰყვებიან ახალ ლიდერს, ციხის კედლებში აღმოცენებულ, ამ გაურკვეველ უფსკრულში...

გვირაბის მეორე ბოლოს, მაღაროელ რობოტებს სამშვიდობოზე გაჰყავთ რებეკა. ნაზად ასვენებენ წინასწარ მომზადებულ, მყუდრო ქვაბულში, აუღელვებლად იკეთებენ შელახულ რკინის სხეულებზე დინამიტით გატენილ სარტყელს, უცნაური ხმების გამოცემით, თითქოს ემშვიდობებიან კიბორგს და ისევ უკან, გვირაბის სიღრმეში ბრუნდებიან. რებეკას ღაწვები ცრემლებით სველდება, თუმცა რობოტები უკვე შორს არიან და ამ ამაღელვებელ სცენას ვერ აფიქსირებენ. რამდენიმე წუთში ძლიერი აფეთქების ხმა აყრუებს იქაურობას. ბეკის მაღაროდან გამოსროლილი კენჭები ხვდება სახეში. მისი ახალი სამფლობელო კვამლში ეხვევა...

...................................................................

როდესაც მოულოდნელი გამარჯვებით მოპოვებულ აღფრთოვანებას, თანამებრძოლთა თავგანწირვით გამოწვეული სევდა ჩრდილავს, დანაშაულის გრძნობაც არ აყოვნებს, უმალ ზარს რეკავს ჩვენი სულის კარიბჭესთან და ამ დიდებულ, საზეიმო მომენტს, ჭირისუფლის სამოსით მოსავს. ასეთ მტკივნეულ გზაგასაყარზე აღმოჩენილებს, ერთადერთ ხსნად, საერთო მიზნის მიღწევა და საბოლოო ტრიუმფი გვრჩება.