ოდესღაც აყვავებული მეტროპილისის განადგურებულ ნარჩენებში, კატასტროფული წარსულის შემზარავიგამოძახილის ფონზე, უშიშრად დააბიჯებს პატარა ბიჭი, სახელად - ნოა. გადამწვარი მიწა, გაპარტახებისდა სასოწარკვეთის საზარელ ზღაპარს უყვება გაბედულ მოგზაურს - ზღაპარს, ათასი წლის წინ მომხდარ, საშინელ აფეთქებასა და კატაკლიზმაზე.

თუმცა ნოა აქ არც მოგონებების გამოა, არც სინანულის და არც გლოვის. ის ამ განადგურებულ ქალაქში, დროის ფერფლში დაკარგული იმედის რელიქვიის საძიებლადაა მოსული. იმ დაკარგული განძისსაძიებლად, რომლის შესახებაც აღფრთოვანებით უყვებიან ყველა გადარჩენილს და რომლის აღმოჩენაც, სამუდამოდ შეცვლის თამაშის წესებს, ამ სასტიკ სამყაროში. 

ოდესღაც ძლევამოსილი ცათამბრჯენის დაგრეხილ ჩონჩხში ძრომიალისას, ნოა მეტად გრძნობსტრაგიკული ისტორიის სიმძიმეს. ურყევი მონდომებით და კიდევ უფრო დიდი პასუხისმგებლობით ეკიდებასაკუთარ მისიას. შეუპოვრად მიიწევს წინ და ყურსაც კი არ უგდებს ნანგრევებში მონავარდე, ზურგიდანმონაბერ ქარს, რომელიც ღამის და შესაბამისად მოახლოებული საფრთხეების შესახებ ეჩურჩულება. 

დანგრეული დერეფნების და ჩახერგილი გზების გავლით, ნოა უფრო და უფრო ღრმად შედის რკინის დაბეტონის გაუვალ ჯუნგლებში. მისი თვალები დიდი მონდომებით აკვირდება ყველა იმ დეტალს, რომელიცრაღაცით მაინც წააგავს ძიების ობიექტს, ნანატრ განძს - სრულყოფილ რობოტს - X5-342-ს. სწორედ მისიპოვნის დაუოკებელი ჟინია, ნოას რომ მოსვენებას არ აძლევს და უკან დასაბრუნებელ ყველა გზაზე, მტკიცეუარს ათქმევინებს. 

ბინდდება... სინათლე უფრო და უფრო იკლებს შემზარავ ჯურღმულში. ნოა სანათს ანთებს...

................................................................

დასახული მიზნისკენ სწრაფვას, მოტივაცია, ჟინი და მონდომება სჭირდება... თუმცა, ძალიან ხშირად, უკომპრომისო და მიზანდასახული ადამიანებისთვის, თავად მისიის სირთულე ხდება ხოლმე უშრეტიენერგიის წყარო. მათი თვალთახედვიდან ქრება ყველა და ყველაფერი და ისინი, როგორც ნამდვილი„შეპყრობილები“, ჯიუტად მიიკვლევენ გზას მიზნისკენ. ამ გზაზე კი, ვინ იცის, რამდენ პატარა ბედნიერებასუვლიან გვერდს, ისე რომ, ვერც კი ამჩნევენ... 

და რა შეიძლება იყოს ის ჯილდო, რის გამოც ადამიანი ამ საბედისწერო და თანაც, ბევრისთვის სევდიანგზას, საკუთარი ნებით ადგება?!