ამჟამად უკვე შურისძიების და არა წინანდელივით ნამდვილი ცეცხლით ალმოდებული კიბორგი ბეკი, თავის ცხოვრებაში ერთ-ერთ ურთულეს გადაწყვეტილებას იღებს. მისი ნახევრად-მეტალის სხეულიძლიერად პულსირებს, როდესაც სამომავლო პერსპექტივების გააზრებას იწყებს.

ყველა ნაბიჯი გათვლილი აქვს. კარგად იცის, სად ჩაუსაფრდეს შერიფ დარკოს, როგორ მოუღოს ბოლო. თუსაჭიროა, მზადაა, სიკვდილსაც კიდევ ერთხელ ჩახედოს ცარიელ თვალებში. ეს არ აწუხებს. ლუისელექტროობით სავსე, მოციმციმე თვალებში ჩახედვა კი ნამდვილად გაუჭირდება… თუ მაინც წავა, მისცემს კი ცხოვრება საერთოდ ამის შანსს მომავალში? ამაზე ფიქრი ტანჯავს… 
ცივი განზრახვით გამოწვეული წნევა, უფრო და უფრო მატულობს ბეკის სინთეტურ ძარღვებში. რკინისთითები ნერვულად ეფერება დაკბილულ დანას, კიბორგის ახალ რელიკვიას.

საკუთარი სხეულის თვალიერებისას, რომელიც, ერთი მხრივ, მისი მტრების სისასტიკის, ხოლო, მეორემხრივ, რობოტი ლუის მისდამი მზრუნველობის და სიყვარულის დასტურია, ბეკი საბოლოოდ იღებს მტკიცეგადაწყვეტილებას - ლუისგან ფარულად, რობოტის ნების საწინააღმდეგოდ, თუმცა, მისივე უსაფრთხოებისმიზნით, მარტომ დატოვოს საიდუმლო ლაბორატორია და შური იძიოს ბოროტ ადამიანებზე…

................................................................

სიცოცხლის მანძილზე, ნებისმიერ ჩვენგანს უწევს რთული გადაწყვეტილების მიღება. ჩვენი სინდისისსიღრმეში, რაციონალური აზრი, ვნებას ეჯახება, მოვალეობა - სურვილს. ასე ვწონით და ვარკვევთ, ვინვიმსხვერპლოთ და ვინ დავინდოთ...

გამოცდილების პრიზმის მეშვეობით, თითქოს კარგად ვმიჯნავთ ფაქტორებს, რომელიც ჩვენს არჩევანზეახდენს გავლენას. ვფიქრობთ შედეგებზე, თუმცა, გადაწყვეტილების მიღების უკიდეგანო ოკეანეშიცურვისას, ხშირად უარვყოფთ ჩვენი გულის ხმას, ვშორდებით მას და ვცივდებით... ვხვდებით უფსკრულთანდა ვაცნობიერებთ იმ ფასს, რომელიც უნდა გადავიხადოთ...

ამ არეულობის სიღრმეშია სიცოცხლის არსი... ცეცხლი, რომელიც განუწყვეტლივ იწვის ჩვენს სულში, რისგამოც გამუდმებით ვატარებთ ჩვენი გადაწყვეტილებების სიმძიმეს... და საბოლოოდ, თითქმის ყოველთვისვცდილობთ ვიპოვოთ კომფორტი, იმ გამართლებით, რომ ჩვენ, როგორც ნაკლოვან არსებებს, გვაქვსარჩევნის, მსხვერპლშეწირვის და ატანის გამბედაობა...