ის უმიზნოდ დაეხეტება, სანამ არ ხვდება, რომ ავტოფარეხში და მის უკანა ეზოში მიმოფანტულ ნივთებსშორის საშინელი მსგავსებაა. მის რკინის სხეულში ცნობისმოყვარეობის უეცარი ნაპერწკალი იელვებს. უცებ თითქოს თბება. ოღონდ ეს სითბო, არა შენობაში ტემპერატურის მატების, არამედ რაღაცის გააზრებისშედეგია. მიუხედავად იმისა, რომ მეხსიერების დაკარგვის შესახებ კარგად ახსოვს, ის სრულიადდაწმუნებულია, რომ ახლა, თავის გარშემო, ავტოფარეხში და მის უკანა ეზოში, ავტომანქანების ნაწილებსდა ხელსაწყოებს ხედავს. 
მის მბზინავ სახეზე მოულოდნელი ღიმილი ჩნდება. ეს ახლადშეძენილი ცოდნა მისთვის ისეთივეფასეულია, როგორც მეცნიერისთვის დიდი თავსატეხის ამოხსნით გამოწვეული ბედნიერების განცდა. 

დალაგებას იწყებს. ქანჩები, ძარა, ძრავები, საბურავები... ყველაფერი ძალიან სწრაფად პოულობს თავისადგილს. უწესრიგობას წესრიგი ცვლის. დღეს - ღამე. და მაშინ, როდესაც საქმე თითქოს უკვედასრულებულია, მასში ახალი იდეა ჩნდება. იდეა - სული შთაბეროს ამ რკინის ნაჭრებს. ახალი სიცოცხლეაჩუქოს მათ. უმოქმედო ნივთები მოქმედებაში მოიყვანოს.  

ის ხვდება, რომ როგორიც არ უნდა იყოს მომავალი, უკვე მზადაა მის მისაღებად. პერიოდულად ისვენებს. ისე აღარ ჩქარობს, როგორც სათამაშოებით სავსე ქვიშიან მოედანზე პირველად მოხვედრილი პატარაბავშვი. ნაზი გუგუნის ფონზე, ის საბოლოოდ მშვიდდება. მშვიდდება, თუმცა უკვე ახალ გამოწვევებზეფიქრობს. 

............................................................................

უარის თქმა არასოდეს ყოფილა გამოსავალი. იმ კრიტიკულ მომენტებში, როდესაც, ერთი შეხედვით, თითქოს წარმატების მწველი სურვილით სულაც არ ვიწვით, ჩვენ გასაკვირად, მოულოდნელად ვადგებითხოლმე ტრიუმფალურ გზას...