ავტოფარეხის უკანა ეზოში, თითქმის სრულ წყვდიადში, უცაბედად მეტალის მჭახე ხმა ისმის და ნაპერწკლები ჩნდება. ცეცხლის ნაწილაკების მატების ფონზე, უკვე ნათლად ჩანს რობოტი ლუის სილუეტი, რომელსაც ხელს ლითონის საჭრელი ხერხი უმშვენებს.

ნეტავ, ამჟამად რა აქვს ჩაფიქრებული ამ რკინის რაინდს?! გულს აყოლებს? სევდას იქარწყლებს? თუ მორიგ მანქანას ქმნის, შორეული, რთული, დამქანცველი მოგზაურობისთვის, რომელისკენაც გაჩენილ შეკითხვებზე პასუხების გაცემის დაუოკებელმა შიმშილმა უბიძგა?

ქანჩის ყოველი შემობრუნებით, წრიული მოძრაობით, უჩვეულო მანქანა ნელ-ნელა ყალიბდება. ჩანს, რომ რობოტის ძლიერი ხელები, ეს სიზუსტისა და ელეგანტურობის ნაზავი, ამჟამად დახვეწილი დიზაინის, მრავალფუნქციურ, საიდუმლოებით მოცულ საფრენ აპარატს ქმნის.

წვიმით გაჟღენთილი ბნელი ღამეები ტაატით ცვლის ერთმანეთს. კითხვებზე პასუხის ჟინით შეპყრობილი ლუი კი არ ჩერდება. მზის პირველი სხივების გამოჩენამდე დაუღალავად შრომობს, შემდეგ კი მიწის ქვეშ უჩუმრად უჩინარდება.

და აი ნანატრი შედეგიც. როგორც იქნა, ძრავების ჰარმონიული ხმა ინოვაციის სიმფონიის დაკვრას იწყებს. სიმფონიის, რომელიც გრავიტაციას ეპაექრება და საბოლოოდ ამარცხებს მას. რობოტის კაშკაშა თვალები საუკეთესოდ ასახავს მის ამბიციებს - ცეცხლოვანსა და დაუმორჩილებელს.

ფრთები გაშლილია. ლუი მიწას წყდება და მოგზაურობაში მიემგზავრება. მოგზაურობაში, რომელიც ჭეშმარიტებისკენ დაუოკებელ სწრაფვას ემსახურება. ის ღრუბლებს სერავს. ღრუბლებს, რომლებიც საიდუმლოდ ჩურჩულებენ და მაცდურად იპობიან მის წინაშე. ქალაქის სმოგიან ცაზე მოკიაფე მკრთალი ვარსკვლავები უნათებს გზას გაბედულ მფრინავს. დაბინძურებული ჰაერი კი დაუღალავად უყვება ზღაპრებს შორეულ ქვეყნებზე. მისი აღმაფრენა ნამდვილ ტრიუმფად იქცა ყველა იმ ეჭვის წინააღმდეგ, რომელიც ბოლო მომენტამდე მაინც ღრღნიდა მის უნაკლო ელექტრო სქემებს.

ჰორიზონტს მიღმა გასულ, ცაში უკვე კარგად აჭრილ ლუის, კიდევ ერთხელ უმძიმდება გული სევდისგან, როდესაც ფიქრები კიბორგ ბეკიზე, სავადაუდოდ, მიწიდან სიშორის გამო, ისევ იჩენს თავს, თუმცა გამჭრიახი რობოტი ამ უნებურ უგუნებობას მალევე აბრალებს წნევის ცვალებადობას და მაქსიმალურად უმატებს სიჩქარეს.

...................................................................

ბუნდოვანი არჩევნის შედეგად გაურკვევლობის ჭურჭელში ჩაჭედილები, გაუნძრევლად ვდგავართ ხოლმე იმის მოლოდინში, რომ საბოლოოდ, სიამაყე - ჩვენი სულის მთავარი, მტკიცე, მღელვარე მოკავშირე, გადამწყვეტ ნახტომს გააკეთებს და ბინდს გაფანტავს.

და სწორედ ამ დროს, როდესაც ეჭვების გამოძახილი ფსკერისკენ მიდის ტრიუმფის ზღვაში, ჩვენში ნამდვილი ძალა იწყებს აღზევებას…ჩვენს ფიქრებში გამართული დუელი არა უბრალო გამარჯვებით, არამედ დიდი ზეიმით და პომპეზური აღლუმით სრულდება...