მღვრიე ცაში, საკუთარი ხელნაკეთი მფრინავი მანქანით, რობოტი ლუი უმისამართოდ აგრძელებს სვლას. ისე უღიმღამოდ დასცქერის მონიტორზე გამოსახულ რუკას, თითქოს კარტოგრაფიის შესახებ ცხოვრებაში არაფერი სმენია. ისევე სრულადაა ინტუიციას მინდობილი, როგორც გუბეში ახლადგამოჩეკილი უმწეოთავკომბალა, რომელსაც წარმოდგენაც არ აქვს, რა სიურპრიზს უმზადებს ცხოვრება უახლოეს მომავალში. 

ლუი ჰაერს სერავს, ფიქრებს ჭრის პასუხების ძიებაში. დაუნდობელი არსებობის მიუწვდომელ აზრს ეძებს. ჭექა-ქუხილის ხმაურს ქარის ზუილი ცვლის. მარტოხელა,  მოხეტიალე ღრუბლების მუდმივად ცვალებადიპალიტრის ფონზე, ყველასგან მივიწყებული, ჭეშმარიტების მაძიებელი, საკუთარი აზრების ანკლავებსშორის გამოკეტილი რობოტი, ურთულესი ამოცანის ამოხსნის გზებს ცდის...

ჩამავალი მზის მიერ გაფერადებულ ნარინჯისფერ ჰორიზონტზე უსწორმასწოროდ განლაგებული ფიგურებიჩნდება. სილუეტები მკვეთრდება, სურათი ახლოვდება, სხვაფერდება და რამდენიმე წამში, საბოლოოდ, მომცრო ფერდობზე მიმოფანტული შენობების იერსახეს იღებს.

ლუის წინაშე უცხო, უცნაური ქალაქია აღმართული, რომლის შესახებაც აქამდე არაფერი სმენია. რობოტი ხვდება, რომ ადამიანებთან მორიგი შეხვედრისას, უწინდელისგან განსხვავებით, მეტად მომზადებული და დამაჯერებელი უნდა იყოს. აცნობიერებს, რომ კითხვებზე პასუხის გაცემისას ბოლომდე გულწრფელი ვერიქნება. გამოდის, შეიძლება ტყუილის თქმაც მოუწიოს... დიახ, აუცილებლად მოუწევს… ის ხომ ძებნილია დათან ფარული მისია აქვს. მიუხედავად იმისა, რომ ახალი აღმოჩენა დიდად არ ახარებს, მალევე იღებსევოლუციის ამ „საჩუქარს“ - შესაძლებლობას იცრუოს, ეგუება  არასასურველ აზრს და გონებაში საკუთარილეგენდის შეთხზვას იწყებს. 

……………..................................................................................................................................................

საკუთარი ზრახვების შენიღბვის მიზნით, ჩვენივე სხეულის ჩრდილში გამართული მასკარადისას, როდესაცნამდვილი სახის დასაფარად მუქი, დამთრგუნველი, ან თუნდაც მხიარული, ფერადი ნიღბებით ვიმოსებითდა თანდათანობით ვერთვებით წინასწარ განზრახულ სიცრუის ვალსში, დროთა განმავლობაში ვამჩნევთ, რომ ამ ჩვენ ყალბ ღიმილს, თუ მაცდურ მომხიბვლელობას ტანჯვის გარდა არაფერი მოაქვს...

და მხოლოდ შემდეგ, უკვე დიდი ხნის შემდეგ, როდესაც ჩვენს გონებაში გაჩენილი ეს საზარელი აზრი მთისარწივივით ფრთებს შლის, მისი ბასრი კლანჭები კი სულს საბედისწეროდ გვისერავს, ვხვდებით, რომყველაზე საშინელი მტერი, რომელსაც ვუპირისპირდებით, საკუთარი თავისგან შექმნილი პესონაჟი, ჩვენივე სულის ცრუ ანარეკლია და არა ის, ვის გამოც ეს მასკარადი წამოვიწყეთ.