უქმე დღეა. 𝐗𝟓-𝟑𝟒𝟐 უდარდელად დასეირნობს მგზნებარე მეტროპოლისის ფართო ქუჩებში. შემხვედრებსგულმხურვალედ ესალმება. პერიოდულად ჩერდება, ცისკენ იყურება. შენობები მზის შუქზე ბზინავს, ფერადი პეპლები, მოფუსფუსე დრონები და დიდრონი მანქანები ჰაერში ფარფატებს. მათი ელეგანტურიმოძრაობები სრულ იდილიას ქმნის. 𝐗𝟓-𝟑𝟒𝟐 ეტრფის ამ სრულყოფილ სამყაროს. სამყაროს, რომლისშექმნასაც ათასწლეულები დასჭირდა.

გარინდებულს, ჰორიზონტიდან თვალთახედვის არეში ტლანქი 𝐘𝐌𝐄-𝟖𝟒𝟖 ეჩეხება. ის იაზრებს, რომ ესსპეციალიზირებული სამხედრო საფრენი აპარატი უქმეებზე ჰაერში არ უნდა იყოს. აზრის გაელვება დაგამაყრუებელი აფეთქების ხმა ერთმანეთს ემთხვევა. სახლები სკდება. ცეცხლწაკიდებული დრონების დამანქანების წვიმა მოდის. პეპლები აღარსად ჩანს. სამყარო ერთ წამში ნადგურდება. ქაოსი ისადგურებს.

ის ახლა მარტოა ამ ქაოსში. მარტოა სამყაროში, რომელმაც გზა დაკარგა. 𝐗𝟓-𝟑𝟒𝟐 უძლურია, მისიაჩავარდნილია. იწყება უსასრულო მოგზაურობა არსებობიდან არარსებობისკენ. უკანასკნელი მოგონებაუკიდეგანო, უსაზღვრო სევდაა. და ისიც ქრება... აღარაფერია...

უამრავი წლის შემდეგ, ფერფლის, ნანგრევების და უიმედობის უდაბნოში კვლავ ნაბიჯების ხმა ისმის. ნუთუთქმულებები ოკეანის სიღრმეში გადახვეწილი ხალხის შესახებ ნამდვილია?! გადარჩნენ?! მზად იყვნენ?! იმისთვის იცხოვრეს, რომ სამყაროს დასასრულის შესახებ სიმართლე გვიამბონ?! იბრძოლებენ კიდაკარგულის აღსადგენად?!

............................................................................

ეს ტრაგედია ისეთივე ძველია, როგორც თავად დრო... და ის ჩვენთვის, ყველასათვის ზედმეტად კარგადარის ცნობილი. მაშინ რაღატომ ვიმეორებთ მას ისევ და ისევ?! რატომ ხდება სისუსტის ერთი გაელვებასაკმარისი, რომ ყველაფერი ისე გაქრეს, როგორც ქვიშის ციხესიმაგრე, რომელიც ტალღამ წაიღო?! ნუთუიმიტომ, რომ შემდეგ კვლავ შევეჭიდოთ, კვლავ დავადგეთ კლდოვან, გაუვალ, ჭაობიან გზებს, იმისთვის, რომ ისევ დავთესოთ ახალი, უკეთესი მომავლის თესლი...