ლუი ავტოფარეხში შუაღამემდე მუშაობს. მისი ლითონის ჩარჩო ოდნავ ბზინავს მბჟუტავი ნეონის შუქზე. ზეთით მოთხვრილი ხელები დიდი სიზუსტით მოძრაობს, როდესაც გაუმართავ ძრავს ეხება. ხანდახან, როცა მანქანის სხვადასხვა დეტალი სინათლეს ირეკლავს, ბოქსიდან გარეთ მკრთალი, ლურჯი ნათებაგამოდის, რაც ჩაბნელებულ ქუჩას სიცოცხლის ნიშანწყალს მატებს. ლუი დაუღალავი მანქანაა. მანქანა, რომელიც მუდამ შრომობს, რადგან განსაკუთრებულად უყვარს თავისი საქმე... 
ამასობაში, ჰორიზონტზე უბედურება ისადგურებს...
წინა დღეებში, გაუმართავი რობოტების ბანდამ ქალაქში რამდენიმე არეულობა გამოიწვია. დიდიალბათობით, ავტოფარეხი მათი შემდეგი სამიზნე გახდება.

ლუი იაზრებს, რომ სწრაფად უნდა იმოქმედოს. უცებ ალაგებს ყუთში დიაგნოსტიკურ ხელსაწყოებს დაიმავე ღამით, თავადვე მიდის მზაკვარი, განდევნილი რობოტების დასამარცხებლად.

სასტიკი ბრძოლა იმართება. მეტალი მეტალს ასკდება. ჰაერში კრინისგან შექმნილი გამაყრუებელისიმფონიის ხმა ისმის. ლუი დაუნდობელი არ არის, მაგრამ იმ მომენტში მისი სქემები ადრენალინითააგაჟღენთილი.

ის სათითაოდ ანადგურებს თაღლით რობოტებს. გამარჯვება მოპოვებულია! ლუის ლითონის კარკასიშელახული, თუმცა მაინც მთელია. ქალაქი ისევ უსაფრთხოა! ლუი ხვდება, რომ მოქალაქეობრივიმოვალეობა პირწმინდად შესრულებულია. 
ავტოფარეხში დაბრუნებულს სიამაყის გრძნობა ეუფლება. ის ახლა უფრო მეტია, ვიდრე უბრალოდმანქანების შემკეთებელი რობოტი. ის მფარველია... ქალაქის იმედი... 

............................................................................

ცხოვრება საკუთარი თავის შეცნობის გზაა. როდესაც ჩვენს ვნებებს ვპოულობთ და მათი გავლითცხოვრების მიზანს ვაღწევთ, საოცარი განცდა გვიპყრობს. თითქოს ტვირთი, რომელიც გვამძიმებდა, მხრებიდან გვეხსნება. ყოველი მომდევნო დილა წინაზე ბედნიერია. ეს შეგრძნება საკუთარი თავისდაკარგული ნაწილის პოვნას გავს. იმ ნაწილის, რომელიც არც კი ვიცოდით, რომ დაკარგული იყო. ასე რომ, ვინც ჯერ კიდევ ეძებთ - განაგრძეთ. ის სადღაც აქ არის და გელოდებათ...