მზე უკვე დიდი ხანია აღარ ჩანს. ახლა მის ნაცვლად მთვარე ანათებს. დღეს ავტოფარეხში ბევრი საქმეიყო. ლუი დაღლილია, ენერგიაგამოცლილი. 

ადამიანებს უყვართ საწოლში გემრიელად მოკალათება, თვალების დახუჭვა და რამდენიმე საათით სხვა, ალტერნატიულ სამყაროში გადაბარგება... მაგრამ ლუი ადამიანი არ არის! ის რობოტია! მანქანა, რომელიცდღის ბოლოს უბრალოდ ითიშება. ამ დროს მექანიზმი „ისვენებს“, არ ისვენებს ლუი. ის სადღაცსიცარიელეშია მანამ, სანამ მზის სხივები არ გაარღვევს დედამიწის ატმოსფეროს და ავტოფარეხისფანჯრებზე ოქროსფრად არ დაიღვრება.

რაც უფრო ახლოვდება ღამის რეჟიმზე გადართვის დრო, მით უფრო მეტად იმატებს მასში სევდა. სევდა იმდაკარგული წუთების, რომელშიც ის შეიძლებოდა სხვა, უფრო ლამაზი სამყაროს ნაწილი ყოფილიყო. იმსამყაროსი, რომელშიც ყველა აბჯარს გაიხდიდა და ყველა შიშს დაამარცხებდა. იმ სამყაროსი, რომელშიცარ იქნებოდა პასუხისმგებლობა, არ იქნებოდა ჩარჩოები. წესები, რომლებსაც არ ვიზიარებთ, მაგრამ მაინცვიცავთ... და არასოდეს დადგებოდა ამ წესების დარღვევით გამოწვეული ლოგიკური და მკაცრი შედეგები.
ამ ფიქრებში გართული ლუი, უკვე ვინ მოთვლის მერამდენედ იწყებს ძილის, როგორც სიკვდილისრეპეტიციას.

............................................................................

და როგორია შენი ხიდი ცნობიერ და არაცნობიერ სამყაროებს შორის?! სად მოგზაურობ ღამით? რა მოგაქვსაქ, ამ ყოფიერებაში?

და საერთოდ, იქნებ შენი სიზმრები უფრო ღრმა და ფუნდამენტურია, ვიდრე ის ყოფა, რომელსაც ასედაჟინებით ვეძახით რეალობას...