შერიფი დარკო მტვრიან ქუჩაში ნერვიულად დააბიჯებს. პერიოდულად მომცრო კენჭებს ფეხს ურტამს დაკედელს ახეთქებს. ბრაზისგან იღრიჯება. იარაღს ხელს უჭერს. სასოწარკვეთილების აკვანი (ასემოიხსენიებენ იქ მაცხოვრებლები მშობლიურ ქალაქს) მანამდეც არაერთხელ გამხდარა სისხლისა დაძალადობის მოწმე, თუმცა, ამჯერად საქმე სულ სხვაგვარადაა. ვიღაც რობოტი, რომელიც ეშმაკმა უწყისსაიდან მოეთრა და ქალაქის გარეუბანში, მიტოვებულ ავტოფარეხში დასახლდა, დარკოს უკითხავადამყარებს წესრიგს. რეპუტაცია აღსადგენია. შერიფს ბოღმა ახრჩობს. 

დარკო ფიცხია, მაგრამ უტვინო არაა. ის საკმაოდ ცბიერია იმისათვის, რომ რობოტს ღიადდაუპირისპირდეს, ან დააპატიმროს. შერიფი მზაკვრულ გეგმაზე ფიქრობს. 

ავტორბოლა ახლოვდება. იქნებ ღირდეს ახალბედა წესრიგისდამცველი იქ შემოიტყუოს და შემდეგყველაფერი უბედურ შემთხვევას დააბრალოს. ამაზე მისი ბიჭები „იზრუნებენ“. უარს ვერ ეტყვიან. 

დარკო ბოლთას აღარ სცემს. გეგმით კმაყოფილია. სიგარეტს უკიდებს, გემრიელად იზმორება და დაჭიმულკუნთებს მოდუნების საშუალებას აძლევს. თან ირონიულად უყურებს ნაცემ რობოტებს, რომლებიც იქვე, შორიახლოს უნიჭოდ ცდილობენ დაგლეჯილი სხეულის ნაწილების შედუღებას.

ახლა მთავარია ხარისხიანი სატყუარა შეარჩიოს. თვითონ არ უნდა გამოჩნდეს. არც ამ რკინისიდიოტებისგან გამოდგება ვინმე. ყველაფერი ნამდვილს უნდა გავდეს. ეჭვი არავის უნდა გაუჩნდეს. გონებას ძაბავს. ცდილობს გაიხსენოს, ვინაა მასთან ვალში. ვინ შეიძლება ამ საპასუხისმგებლო როლზეწარადგინოს. მის სხარტ, მუდამ მსგავსი ხრიკებისკენ მომართულ ტვინს, დიდი დრო არ სჭირდება.

............................................................................

სამწუხაროა, მაგრამ შურისძიება ყოველთვის მყისიერ შვებას გვრის ადამიანს... თუმცა, როგორც კი მისისწრაფი ეფექტი ქრება, გონება სიცარიელის საბურველით იფარება. ამ წამიერი აღტყინების ადგილს, ძალიან ხშირად, სინანულის გრძნობა იკავებს. გრძნობა, რომელიც გაცილებით ხანგრძლივი დაფუნდამენტურია, ვიდრე ვენდეტას მიერ მოგვრილი უცაბედი სიამოვნება.