ქალაქში ისევ საეჭვო ხმები დაირხა... ამჯერად ამბობენ, თითქოს სქაი, შერიფი დარკოს მეგობარი გოგო, რომელიც, რატომღაც, ყველასგან გასაკვირად, არც კიბორგი ბეკის დაკავების დღეს და არც შემდეგ გამართულ გრანდიოზულ წვეულებაზე, გამარჯვებულთა გვერდით არ ზეიმობდა, სინამდვილეში დარკოს განუდგა და სახიფათო თამაში წამოიწყო. იმასაც ამბობენ, თითქოს მან, ამ სახიფათო თამაშში, ლეგენდარული მრბოლელი კოსმიური მტვერიც ჩაითრია და ახლა შერიფის წინააღმდეგ შეთქმულების მოწყობას ერთად აპირებენ. ჰმ, კოსმიური მტვრისას რას გაიგებ?! ფრიად უცნაური, იდუმალებით მოცული ვინმეა, ჯერ რა სახელი ქვია...

ნუთუ ეს ყველაფერი ისევ ქალაქის მაცხოვრებლების მდაბიო ფენის წარმომადგენელთა ბინძური ფანტაზიის ნაყოფია, რომელთაც ერთი სული აქვთ ვინმე რამეში გასვარონ, ჭუჭყი მოცხონ და მერე სეირს უყურონ? დასაშვებია, მაგრამ არა... ამჯერად არა! ეს ხმები ჭორები კი არა, მტკნარი სიმართლეა!

კოსმიურმა მტვერმა ზედმიწევნით კარგად იცის შერიფის ძლიერი და სუსტი მხარეები, ამიტომ სქაის, მისი თამამი, გულწრფელი, ემოციური, თუმცა ცოტა გულუბრყვილო გეგმის ნაცვლად, რომელიც ჩაგრული მოსახლეობის დახმარებით აჯანყების მოწყობას, ქალაქის შტურმით აღებას და შედეგად კიბორგი ბეკის გათავისუფლებას წარმოადგენს, უმალ საკუთარ ცბიერ ჩანაფიქრს უზიარებს. მოულოდნელობის ეფექტის გათვალისწინებით, ამ საიდუმლო გეგმის განხორციელების შემთხვევაში, დარკოს პოზიციები მნიშვნელოვნად შეირყევა. შესაბამისად, სრულმასშტაბიანი ამბოხებისთვის ნიადაგიც მეტად შემზადებული იქნება.

იმ ღრმა, საზარელ, მიუვალ დილეგს, რომელშიც რებეკა გდია და რომელსაც შერიფის ერთგული, კბილებამდე შეიარაღებული ხელქვეითები და სპეციალურად გაწრთვნილი სასტიკი ცხოველები დღე და ღამე ფხიზლად დარაჯობენ, ერთი დიდი ნაკლი აქვს, რის შესახებაც, გარკვეული გარემოებების გამო, მხოლოდ კოსმიურმა მტვერმა და მისმა განსვენებულმა წინაპრებმა იციან. ეს ციხე ძველი მაღაროების ნანგრევებზეა აშენებული... შესაბამისად, ცოტაოდენი ძალისხმევის გაღების შემთხვევაში, მიტოვებული მიწისქვეშა გვირაბების გამოყენებით, დილეგში შეღწევა და ბეკის მოტაცება სავსებით რეალურია.

თუ სქაი საჭირო ხალხის, ან სულაც რამდენიმე ძველი, მშრომისუნარიანი, არც ისე ცნობისმოყვარე რობოტის მოსყიდვას შეძლებს, სამუშაოების დაწყება უმალვე შესაძლებელი გახდება.

...................................................................

მაშინ, როდესაც ადამიანის სპეტაკი სულის სიღრმეში, ცივი გონება ცეცხლოვან ვნებებს თრგუნავს და სიტუაციის სრული ბატონ-პატრონი ხდება, მონსტრებად ვიქცევით... იმ მონსტრებად, რომლებიც თავად შევქმენით... თავიდან გვიკვირს ამ ქმნილების ნამოქმედარი... ფიქრებს ვეძლევით - ნუთუ ეს ჩვენ ვართ?! მოგვიანებით, უკვე ვამაყობთ, რომ დავჭკვიანდით... ასე ვინაცვლებთ გამოთვლით არსებობაში... სამყაროში, სადაც ემოციები სისუსტედ ითვლება...

იქნებ ამით ადამიანური არსის დაკარგვას ვრისკავთ?! მაშ რატომ ხდება, რომ ყოველ ჯერზე, როცა სულში ბნელი, ცივი ზამთარი დაისადგურებს, ხსნად სწორედ საკუთარი ემოციების სითბო გვევლინება?