მდინარეში ბავშვი იხრჩობა. წყლის ზედაპირზე პატარა ხელის მტევანი, მისი სხეულის უკანასკნელი ნაწილიღა შემორჩენილა და ისიც უკვე წყლით იფარება. ლუი ნაპირს უახლოვდება. ეს ესაა წყალში უნდა გადაეშვას, რომ უცაბედად მის მზერას, ხიდის მოაჯირზე შემდგარი, აჯაჯული გოგონა იპყრობს…

ტყლაშუნის ხმა ისმის. რობოტის ლითონის სახეს წყლის შხეფები ეხეთქება. ლუი ხვდება, რომ დააგვიანდა. პაუზას იღებს და ირგვლივ შეკრებილ, აგონიაში ჩავარდნილ ხალხთან ერთად, მდინარის ფსკერისკენ მიმავალ უკვე ორ სხეულს აკვირდება...

გოგონას პირველი ცდა უცუდდება. ბავშვს სათანადოდ ვერ ებღაუჭება და ზედაპირზე ამოდის. ხარბად ხვრეპს ჰაერს, ფილტვებს ივსებს და ისევ მყისიერად ბრუნდება წყალქვეშ. ეტყობა, რომ ამჯერად უფრო ღრმად ჩადის… ნაპირიდან ცუდად, მაგრამ მაინც ჩანს, რომ ბიჭი, რომელსაც ბრძოლის ნიშანწყალი აღარ შერჩენია, აუღელვებლად იძირება მდინარის სიღრმეში… სწორედ ამ დროს, გოგონა წვდება პატარას, სხეულზე იკრავს და ზედაპირზე ამოსასვლელად ემზადება... თუმცა ბავშვი მოულოდნელად ფართხალს იწყებს. მაშველს ყელზე ხვევს ხელებს, ძლიერად უჭერს და მასაც ფსკერისკენ მიათრევს.

ერთი წამიც და ნაპირზე შეკრებილი ხალხის თვალწინ საშინელი ტრაგედია დატრიალდება... თუმცა ადამიანებს შორის მდგარი რკინის რაინდი სხვაგვარად ფიქრობს. ის არ აპირებს დანებებას, არც გლოვას… ლუი უფლებას აძლევს მდინარის ლაღ, ფარფატა ტალღებს შეეთამაშონ მის ლითონის აბჯარს და შესაშური სისწრაფით, თევზივით უჩინარდება წყალქვეშ.

...................................................................

ძალიან ხშირად საგმირო საქმეებს არა საკუთარი სურვილით, ან წინასწარი განზრახვით, არამედ შემთხვევის წყალობით ჩავდივართ… ეს მაშინ ხდება, როცა მარტივად, ბუნებრივად, გაუაზრებლად, მხოლოდ კეთილი გულის კარნახით ვმოქმედებთ და სხვანაირად არ შეგვიძლია…

როცა არც ოქროს, არც აღიარებას და არც დიდებას ვერსწრაფით, ზუსტად მაშინ ვხდებით იშვიათი, ჭეშმარიტი და უბრალო გმირები… სწორედ ის გმირები, რომლებიც ასე ძალიან სჭირდება ამ ცოდვილ სამყაროს...