ცეცხლის ენებით გარშემორტყმული, ჭვარტლში გახვეული რობოტი, საკუთარი გავარვარებული ლითონის სხეულის ტემპერატურის დაბალანსებას ამაოდ ცდილობს. სასიცოცხლო მაჩვენებლების სკალა გადაწითლებულია. ლუი ტოტალური განგაშის რეჟიმშია. კვამლში დასახიჩრებული ადამიანების ნატანჯ სახეებს ხედავს, რომლებიც შველას ითხოვენ. კადრები ელვის სისწრაფით იცვლება... განწირული ხალხის კივილი, კიდევ უფრო საშინელს და გაუსაძლისს ხდის რობოტის მდგომარეობას...

საბოლოოდ, დამატებითი რესურსების ჩამრთველი სენსორი აქტიურდება. ლუი უკუსვლით ნახტომს აკეთებს საკუთარ ცნობიერში... ახლა იმ შემზარავ სურათს, რომლის ნაწილიც ერთი წამის წინ თავად იყო, უკვე განცალკევებით, შიდა დაკვირვების მონიტორზე ხედავს. სასიცოცხლო მაჩვენებლები მწყობრში მოდის, რობოტი ენერგიის მოზღვავებას გრძნობს. ეკრანიდან ჯერ კვამლში გახვეული სახეები ქრება, შემდეგ ცეცხლი და ბოლოს დანგრეული ქალაქი...

"გადატვირთვა წარმატებით განხორციელდა" - ემცნო ლუის, რკინის სხეულზე მსუბუქი, სასიამოვნო მუხტის გადატარებით, რომელიც მოულოდნელი სიხარულის განცდისგან წარმოქმნილ მგზნებარე ჟრუანტელს უფრო გავდა, ვიდრე უბრალოდ მცირე ელექტრო ტალღის დარტყმისგან მიღებულ ეფექტს.

ლოგიკურად, ყველა წესის მიხედვით, რობოტი ახლა შექმნილი სიტუაციის კვლევით უნდა დაკავდეს და მომხდარი ანომალია გააანალიზოს, თუმცა ლუი თავს ფუფუნების უფლებას აძლევს... თითქოს ადამიანურ სისუსტეს იჩენს, არ ჩქარობს ჩაუღრმავდეს მოგონებების განყოფილებაში წარმოქმნილ ტექნიკურ ხარვეზს და თვალდახუჭული იკარგება ჟრუანტელისგან გამოწვეულ სიამოვნების მორევში...

...................................................................

იმ იშვიათ, სანუკვარ მომენტებში, როდესაც არ გვადარდებს, ვინ როგორ განგვსჯის და საკუთარ თავს, თუნდაც წამიერად, აბსოლუტური სიმშვიდის განცდის უფლებას ვაძლევთ, უკვდავნი ვხდებით...

ცინიკურ მზერას გაქცეულები, დაუცველები დავნავარდობთ გალაქტიკებში...

ყოფიერების სუსხიან წესებს არაფრად ვაგდებთ, სულაც დავცინით... დავცინით მანამ, სანამ ისევ არ დავენარცხებით გაყინულ მიწას და უკვდავებას ისევ ტკივილით არ ჩავანაცვლებთ...