ბეკის ბნელ დილეგში გამოღვიძება, თავიდან დაბადებას გავს... პირველი, რასაც ფენიქსივით ფერფლიდან აღმდგარი კიბორგი გრძნობს, სრული დეზორიენტაციაა. მისი ცნობიერება მთელი მონდომებით ებრძვის გარემოს შეუცნობლობას, რკინის კიდურების შებოჭვის შეგრძნებას და რაღაც უხილავი მექანიზმის უცნაურ გუგუნს, რომელიც შორეული სივრციდან აღწევს ბეკიმდე...

ცნობიერებადაბინდულ რებეკას არც კი ახსოვს, როგორ იქცა მშვენიერი, ჟღალთმიანი გოგონა, უშიშარ, გაბედულ, სანახევროდ რკინის მანქანად. ეს მხოლოდ მანამ, სანამ მხედველობას არ დაძაბავს და სიბნელეში საკუთარ, ოდნავ შელახულ ლითონის ხელებს არ დაინახავს. აქ ყველაფერი ნათელი ხდება... ბეკი ხვდება, რატომ არ არის შიშის და პანიკის ადგილი ამ უჰაერო, შემზარავ სივრცეში...

ნელნელა ყველაფერი თავის ადგილას ლაგდება. შოკს და დაბნეულობას, შურისძიების დაუოკებელი, მძაფრი სურვილი ცვლის... და სანამ რებეკა საკმარის ფიზიკურ ძალას მოიკრებს, რომ გარშემო მიმოიხედოს, საკნის ყველა დეტალი, ყველა სისუსტე გაანალიზოს და დილეგიდან დაღწევის გეგმა შეიმუშაოს, წამიერად შეშდება... მის ჯერ კიდევ ადამიანურ გონებას ერთი ფიქრი იპყრობს...
ახსენდება ლუი, რობოტი, რომელმაც სიცოცხლე აჩუქა... ახსენდება ყველა ის გამოხედვა, ყველა ის მზრუნველი ჟესტი, რომელსაც ლუი თავისი მოუხეშავი, რკინის სხეულით გამოხატავდა...

ამ ფიქრებში გართულ კიბორგს, ისევ ის შორიდან მომავალი, გაურკვეველი გუგუნი აფხიზლებს. ხმაური, რომელიც თანდათან ძლიერდება და საბოლოოდ რაღაც უცნაურ, შემზარავ, ავისმომასწავებელ ხმად იქცევა... რებეკას რკინის ნაწილები წამიერად თრგუნავს მის ადამიანურ მხარეს და კიბორგი სრული მზადყოფნის მდგომარეობაში გადადის. ფართოდ გახელილ თვალებს სიბნელეში ჯერ კიდევ არაფრის გარჩევა შეუძლია, თუმცა რებეკას სმენა მკაფიოდ აღიქვამს მძიმე ჩექმების რიტმულ ხმას, რომელიც ნელ-ნელა აჭარბებს შემზარავ გუგუნს და საბოლოოდ მოწყვეტით ჩერდება...

...................................................................

უკიდურეს გასაჭირში ჩავარდნილი ადამიანი, ხშირად მეტამორფოზას განიცდის... ამ დროს, მასში თვითგადარჩენის ინსტინქტი და შეუცნობელი გამძლეობა იწყებს მოზღვავებას... ამ აქამდე აუთვისებელი რეზერვის გამოცდას, ხშირად ადრენალინის ფეიერვერკამდეც კი მივყავართ...

უბედურება, რომელიც ადრე დაუმარცხებელ მტრად გვევლინებოდა, ახლა იმ ალქიმიური ტრანსფორმაციის კატალიზატორია, რომელიც დაუცველობის შეგრძნებას დაუმორჩილებელ ძალად, ჩრდილში მყოფს კი ჭეშმარიტ მეამბოხედ აქცევს...