უსწორმასწორო გზაზე მაღალი სიჩქარით მოძრავი მანქანების კოლონა უეცრად ჩერდება. მტვერში გახვეული ავტომობილებიდან კბილებამდე შეიარაღებული ხალხი გადმოდის. მებრძოლები ერთ ადგილას ქუჩდებან და ყაყანს იწყებენ. ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, თითქოს სამომავლო გეგმაზე ვერ თანხმდებიან. ხელებს გზის სხვადასხვა მხარეს იშვერენ და პერიოდულად ერთმანეთს სახის წინ იარაღს უტრიალებენ, ისე, სასხვათაშორისოდ… ცოტაც და ეს თავხედური ქმედებები კონფლიქტის რომელიმე მონაწილეს ყელში ამოუვა და საქმე ხელჩართულ ბრძოლაში გადაიზრდება...

ყოველ შემთხვევაში ნოას, რომელიც ამ სცენას საკუთარ სახელოსნოში სათვალთვალო კამერების მეშვეობით აკვირდება, ასეთი მოლოდინი უჩნდება... მიუხედავად იმისა, რომ დაუპატიჟებელი სტუმრების ხმა, შესაბამისად კონფლიქტის შინაარსი, საერთოდ არ ესმის...

თუმცა მოვლენები სულ სხვაგვარად ვითარდება, მას შემდეგ რაც ერთ-ერთი მანქანიდან ახოვანი, გრძელი ჭაღარა წვერის მქონე, შავ სამხედრო ფორმაში ჩაცმული, უშველებელი ტყვიამფრქვევით შეიარაღებული კაცი გადმოდის და ჰაერში სროლას იწყებს. სავარაუდოდ, ყურადღების მისაქცევად განხორციელებული ეს ქმედება, დიდ აჟიოტაჟს იწვევს მოკინკლავე მებრძოლებს შორის და სიტუაცია მყისიერად მშვიდდება.

ბანდის მეთაური აუჩქარებლად მიემართება თანამებრძოლებისკენ. გზად საკუთარი დიდი ფეხსაცმლის მძიმე კვალს ტოვებს მტვერიან მიწაზე. უეცრად ქეჩოში წვდება ჩოჩქოლის ერთ-ერთ მონაწილეს, თავს საპირისპირო მხარეს უხეშად ატრიალებინებს და იძულებულს ხდის მზერა პირდაპირ ნოას სათვალთვალო კამერისკენ მიმართოს.

ნოა გარკვევით ხედავს, თუ როგორ უფართოვდება თვალები შეშინებულ მებრძოლს. პარალელურად იმასაც აანალიზებს, რომ ეს ხალხი აქ მოწყალების სათხოვნელად არ მოსულა. წყნარად უყურებს როგორ მორბის მებრძოლი მისკენ, როგორ მიბობღავს ბოძზე და როგორ ამსხვრევს კამერას იარაღის ტარით...

ნოა უცბადვე ეგუება აზრს, რომ საგანგებო რეჟიმზე გადასვლა უწევს. მაგიდაზე დასვენებულ რობოტს სევდიან მზერას ესვრის, თითქოს დროებით ემშვიდობება ძვირფას მეგობარს, ლითონის თავზე ხელს უსვამს, სინათლეს აქრობს და ოთახიდან უკანა კარით გადის...

...................................................................

იმ სამწუხარო მომენტებში, როდესაც სამყაროს უკეთეს მომავალზე მეოცნებე შემოქმედი ადამიანის ამაღლებულ ფიქრებს, ზედმეტად მიწიერი, ცხოველურ ვნებებზე დაფუძნებული ველური ენერგია უპირისპირდება - მოაზროვნე იძულებული ხდება თავის ნეტარ ოცნებებს სარკოფაგში მიუჩინოს ადგილი. საგულდაგულოდ გადამალოს და უკეთეს დრომდე დაემშვიდობოს, თავად კი აბჯრით შეიმოსოს...

ამ დროს მისთვის ყველაზე მტიკვეული არა ის განცდაა, რომ შეიძლება ბრძოლაში მოვკდეს და არსებობა შეწყვიტოს, არამედ იმის გააზრება, თუ რა უაზროდ, სულელურად და უკვალოდ შეიძლება გაქრეს ის დიადი, ბრწყინვალე იდეა, რომელსაც მთელი ცხოვრება მიუძღვნა და შეალია...