ლუი სევდიანდება, როცა აცნობიერებს, რომ მისი მწყობრიდან გამოსვლის და არაადეკვატური ქცევის გამო, რაც სასოწარკვეთილი შეძახილებით და დარბაზში უმისამართოდ სირბილით გამოიხატებოდა, სპექტაკლი ჩაიშალა. ახლა მას ორი საფიქრალი აქვს: უნდა გადაწყვიტოს, რამდენად ახლოს მოუშვას დანაშაულის გრძნობა და რა დოზით ინერვიულოს და მეორე, რა შეფასება მისცეს იმ ხილვას, რამაც მისი არაორდინალური ქმედებები გამოიწვია და რის გამოც ზემოთ ხსენებული დანაშაულის გრძნობა გაუჩნდა.

საბედნიეროდ, სანამ ამ ორ საკითხს შორის პრიორიტეტულის გამოყოფა დატანჯავს, ლუი ამჩნევს, რომ გარშემომყოფნი უღიმიან, უვლიან, ანუგეშებენ და აზრადაც არ მოსდით წარმოდგენის ჩაშლაში დასდონ ბრალი. ზრუნვას განსაკუთრებით მისი ნაცნობი მსახიობები გამოხატავენ, რომლებიც შესაშური ენთუზიაზმით ცდილობენ გააშარჟონ რობოტის საქციელი, ცეკვითა და სულელური ტრიუკებით გაამხიარულონ იქ მყოფნი და მაქსიმალურად განმუხტონ შექმნილი უხერხულობა.

ამ ყველაფრის შემყურე რობოტის ლითონის გულს ისევე ნელ-ნელა ტოვებს დანაშაულის გრძნობა, როგორც დილის ნამი მწვანე ბალახს, მზის მცხუნვარე სხივების მოხვედრისას...

თუმცა როგორც ჩანს, ეს მცირედი ალიაქოთი მაინც სცდება თეატრის ფარგლებს და სიტუაციაში გასარკვევად, სცენაზე ჟანდარმები გამოდიან...

...................................................................

კრიტიკულ მომენტებში გაკიცხვის ნაცვლად ლმობიერების გამოვლენა ადამიანის გამორჩეული იარაღია. თანაგრძნობის გამოხატვა შინაგანად გვამდიდრებს, ბარიერების გადალახვაში გვეხმარება და ყოველ ჯერზე მოკრძალებულ აღფრთოვანებას იწვევს. მისი ეფექტით გამოწვეული განცდა არც ძველდება და არც ხუნდება... რაც მთავარია, როგორც ამბობენ, სწორედ ეს გრძნობა განგვასხვავებს მანქანებისგან... თუმცა ვინ იცის? იქნებ ჩვენი ყოფა უკვე იმ ეტაპს უახლოვდება, როცა ადამიანის შემყურე რკინის ნივთებშიც ნელ-ნელა ემპათია იღვიძებს.