რობოტი ლუის დაკითხვა განცალკევებით, მსახიობების, მაყურებლების და მოწმეების გარეშე, სცენის მიმდებარედ მიმდინარეობს. სავარაუდოდ, ჟანდარმებმა კარგად იციან ალიაქოთის ამტეხის ვინაობა. არც ისეთი მოკლე მეხსიერება უნდა ჰქონდეთ, რომ ასე უცებ დავიწყებოდათ რობოტის საგმირო საქმეები... თუმცა, როგორც ჩანს, თავს იკატუნებენ. ძალიან დინჯად, სერიოზული სახეებით სვამენ უმარტივეს, სტანდარტულ შეკითხვებს და პერიოდულად მრავლისმეტყველ მზერას ესვრიან ერთმანეთს, თითქოს ამით პროცესის მნიშვნელობას უსვამენ ხაზს.

ლუი აუღელვებლად პასუხობს ჟანდარმებს, ოღონდ მხოლოდ იმას უყვება, რაც საკუთარ თავზე თავადვე შეთხზა, სანამ ამ ქალაქში რკინის ფეხს შემოადგამდა... თუმცა ზოგადი ინფორმაციის შესახებ კითხვების ამოწურვის შემდეგ, როცა საკითხი რობოტის მიერ შექმნილ აურზაურს, მისი მხრიდან უცნაური ფრაზების წამოძახებას და სპექტაკლის ჩაშლას ეხება, საქმე ცოტათი რთულდება და პრობლემებიც იკვეთება.

რობოტს არაფერი ახსოვს, იმ განადგურებული სამყაროს საზარელი კადრების გარდა, რომელიც იხილა და რომელზე საუბარიც არ სურს, ამიტომ საკუთარი ქმედებების შესახებ ადეკვატური პასუხის გაცემა უფრო და უფრო უჭირს. ეს კი ეჭვებს ბადებს, უკმაყოფილებას იწვევს და საქმის დეტალების უკეთ შესასწავლად, სამართალდამცავები ლუის ჟანდარმერიაში წასვლას სთავაზობენ.

რობოტი იბნევა, შემდეგ კი ხვდება, რომ ჯობს გართულებებს თავი აარიდოს და მორჩილად თანხმდება შეთავაზებას... თეატრის მსახიობები და იქ შეკრებილი მაყურებლები კი სულ სხვა აზრზე არიან. უკმაყოფილებას არ მალავენ და ლუის ადგილზე, უპირობო გათავისუფლებას მოითხოვენ.

შეძახილები უფრო და უფრო ხმამაღალი და აგრესიული ხდება. ცოტაც და სიტუაცია კონტროლს აღარ დაექვემდებარება. რიცხვობრივ უმცირესობაში მყოფი ჟანდარმები მარჯვედ ცდილობენ რობოტი იქაურობას გაარიდონ, მაგრამ მალევე ამჩნევენ, რომ ფაქტიურად ალყაში არიან მოქცეულნი.

დაძაბულობა კულმინაციას აღწევს, შეტაკება თითქოს გარდაუვალია, თუმცა სწორედ ამ დროს, ალყა უცებ ვიღაც ახმახი, არანორმალური ძალის მქონე ადამიანების მიერ გარედან ირღვევა. მათ ზურგს უკნიდან კი, ჟანდარმების თვალწინ, ვაჭართა გილდიის მეთაური, ბარაკოსის უმდიდრესი ადამიანი, კალი ბონქი ჩნდება...

...................................................................

იდეალური ტყუილით ჩანაცვლებული რეალობაც კი შეიძლება უცაბედმა, უწყინარმა მოვლენამ გასცეს... ასეთია სიცრუის ბუნება...
ის დროებითია და ადრე თუ გვიან აუცილებლად გაცხადდება... ტყუილი ვერასოდეს იქნება ისეთი მდგრადი, როგორც თავად ჭეშმარიტება, რაოდენ ზედმიწევნით ოსტატურადაც არ უნდა იყოს გათვლილი და შენიღბული...