ვნებათაღელვა ცხრება. აზვირთებული ხალხი მყისიერად მშვიდდება. ჟანდარმები კი, რომლებსაც მოსალოდნელი შეტაკების შიშით ცალი ხელი უკვე ხელკეტებისკენ გაურბოდათ, ქედს იხრიან კალი ბონქის და მისი მრისხანე დაცვის წინაშე.

რობოტი ლუი წამიერ შვებას გრძნობს. ის ახლა რაღაცით იმ ბავშვს წააგავს, რომელიც მშობლებმა გადანახული ტკბილეულის განადგურების ფაქტზე გამოიჭირეს. უკვე მზადაა მოიბოდიშოს, თუმცა მას ჟანდარმები ასწრებენ და თავის მართლებას იწყებენ. ლუიც უმალვე ერკვევა სიტუაციაში და დამაჯერებად, ამაყად იწყებს მხსნელისკენ გადაადგილებას.

კალი გულმხურვალედ ეგებება რკინის მეგობარს. ჟანდარმებს თვალით ანიშნებს სასწრაფოდ დატოვონ იქაურობა, თავად კი ლუის და მცველების თანხლებით, ხალხის ოვაციების ფონზე, ეცლება თეატრის ტერიტორას.

ქალაქში გაზაფხულის სასიამოვნო სიო ქრის. მზის ბოლო სხივი ტოვებს ბარაკოსის ვიწრო ქუჩებს და ესტაფეტას მსუბუქად მბჭუტავ ღამის სანათს გადასცემს. კალი და ლუი რამდენიმე წუთის განმავლობაში უსიტყვოდ მიუყვებიან ქვაფენილს, რომელიც ყრუ ხმას გამოსცემს რობოტის მძიმე ნაბიჯების შეხებისას... ბონქი და ლუი პერიოდულად ერთმანეთისკენ ისვრიან მზერას, შემდეგ კი ისევ აუჩქარებლად აგრძელებენ გზას. ამ უხერხულ სიჩუმეში არის რაღაც იდუმალიც, ამაღელვებელიც და მშვენიერიც, ან იქნებ ზედმეტად დამაფიქრებელი და საგულისხმოც...

ნუთუ კალი ბონქს მომხდარი არც კი აინტერესებს? იქნებ უბრალოდ არ აჩქარებს რკინის მეგობარს და ცდილობს დასვენების დრო მისცეს? იქნებ უკვე საკმარისზე მეტიც კი იცის და ახლა თავად ლუისგან სურს მოისმინოს მისი ვერსია? ან იქნებ სულაც სხვა გეგმები აქვს ბარაკოსის ამ უმდიდრეს ქალს?

ქუჩა, რომელსაც მიუყვებიან ორად იყოფა. მარჯვნივ სასახლის ჭიშკარი მოჩანს. კალი ბონქი რობოტს საკუთარი მდიდრული სამფლობელოსკენ ეპატიჟება.

...................................................................

გავლენიანი მეგობრის ყოლა, რომელიც მუდმივად მხარს გვიჭერს, გვიცავს და გვეხმარება, ფასდაუდებელი ფუფუნებაა და რაღაცით ედემის ბაღში უდარდელად სეირნობას ჰგავს. ოღონდ ურთიერთობის ამ ფორმას ერთი უსათუო პირობა უნდა ახლდეს თან.
ეს მეგობრობა მხოლოდ მაშინ არის ჭეშმარიტად ღირებული, თუ ის უანგაროა... წინააღმდეგ შემთხვევაში, დროთა განმავლობაში, ეჭვის ბზარი ჩნდება. ასეთ დროს ვხვდებით, რომ ამ კომფორტისთვის საფასურის გადახდა გვეკისრება და უწინდელი უზრუნველობა ტანჯვის ნაყოფად, ფუფუნება კი მწველ ცეცხლად გარდაიქმნება...