ჟანდარმების კლანჭებიდან დახსნილი, დაბნეული რობოტი ლუი უხერხულობას განიცდის. ის ახლა კალი ბონქის პირისპირ, მის მდიდრულად მორთულ მისაღებ ოთახში ზის და მიუხედავად იმისა, რომ არანაირი საფრთხე აღარ ემუქრება - უშნოდ იშმუშნება. აშკარად რაღაც აწუხებს, შიგნიდან ღრღნის, აწვება და ისეთ შთაბეჭდილებას უტოვებს, თითქოს ვეღარ ეტევა საკუთარ აბჯარში, რომელიც ალისფრად ირეკლავს ბუხარში აგიზგიზებულ ცეცხლს.

რობოტს სინდისი ქენჯნის, მაგრამ ხვდება, რომ ეს ტანჯვა არა მხოლოდ თეატრში შექმნილი უხერხულობით, არამედ, რაღაც უფრო დიდი, უფრო სწორად, გრანდიოზული დისკომფორტითაა განპირობებული.

ლუი ხვდება, რომ მის გულში ამბოხებული პატიოსანი "მე" შეძრწუნებულია იმ ფაქტით, რომ კალის საკუთარ თავზე გამოგონილი ისტორიები მოუყვა, მოატყუა ეს დიდსულოვანი, სპეტაკი ადამიანი, რომელიც გაცნობის დღიდან გულუხვად უმასპინძლდება.

სინდისის ქენჯნა კიდევ უფრო მძაფრდება, როცა ვაჭართა გილდიის უფროსი, თეატრში მომხდარზე საუბარს ღიმილიანი სახით, მშვიდან იწყებს, უპირობო მხარდაჭერას უცხადებს რობოტს და საკუთარ სასახლეში უვადოდ დარჩენას სთავაზობს.

ლუი მზადაა ამჯერად გარისკოს და ტყუილის ნაცვლად სიმართლე თქვას. ამ აზრის სქემებში გაელვება მყისიერად არიგებს საკუთარ გულში ამბოხებულ პატიოსან "მე"-სთან, რომელიც უმალვე არწმუნებს გადაწყვეტილების სისწორეში და აჯერებს, რომ უსაფრთხოდაა. რობოტი ხვდება, რომ ახლა უკვე ბოლომდე მზად არის, სრულ ნდობას უცხადებს კეთილისმსურველს. გულიდან თითქოს მძიმე ლოდი ეხსნება და დანაშაულის გრძნობაც ნელნელა უკან იხევს. ლუი დუნდება, მშვიდდება და საკუთარი ნამდვილი ცხოვრების და მიზნების შესახებ საიდუმლოებების გამხელას იწყებს...

აღიარებით შთაგონებული, ბუხარში მოგიზგიზე აღზნებული ცეცხლი, კერაში ვეღარ ეტევა, ტკაცუნს იწყებს და თითქოს ადგილიდან გადმოსვლას ლამობს. მისი ალისფერი ანარეკლი ახლა კიდევ უფრო მკვეთრად ისახება რობოტის რკინის სხეულზე... თუმცა ეს დრამატული სურათი - ცეცხლის და ნახშირის ეს ველური ცეკვაც კი ვერაფრით ედრება კალი ბონქის სახეზე აღბეჭდილ მრავალმხრივ, შეუცნობელ ემოციას...

...................................................................

გონების მშვიდ, უკიდეგანო სიღრმეში, იქ, სადაც ლურჯი ლოტოსი ყვავის, განუზომელი განძი - სიმართლე დევს. ეს ის კაშკაშა სამკაულია, რომელიც ჩვენგან სათნოებას და შინაგან სიმშვიდეს ასხივებს. კომფორტისა და მატერიალური სარგებლის გარდამავალი ილუზიების ფონზე, მძებნელი, რომელიც მას საკუთარ თავში იპოვის, ნამდვილ სიმდიდრეს აღმოაჩენს.

ეს ჭეშმარიტი, ფასდაუდებელი ჯილდო მრავალჯერ აღემატება ეფემერულს, რადგან სიმართლე, როგორც ანკარა წყარო, მარადიულად მიედინება, კვებავს სულს და გზას ანათებს... გზას, რომელსაც საბოლოო თავისუფლებისკენ მივყავართ...