პანიკის ქარცეცხლში გახვეული სასოწარკვეთილი ადმირალი გამწარებული სცემს ბოლთას… საკუთარი მდგომარეობის სიმძიმეს ნათლად აღიქვამს და თითქოს ხედავს, საამაყო წინაპრების სურათებით მორთულ ოთახში გადადგმული ყოველი მომდევნო ნაბიჯით, როგორ უახლოვდება სასიკვდილო განაჩენს. გული ისე საშინლად უცემს, რომ მკერდიდან გამოცემული ექო სამხედრო აღლუმის მონაწილე, მონდომებული კადეტის დასარტყამი ინსტრუმენტის ხმასავით ჩაესმის ყურში. ერთ დროს მრავალ ომში გამარჯვებულ ადმირალს წარუმატებლობის და სირცხვილის შიში შიგნიდან ღრღნის. ცივი ოფლი ასხამს, სუნთქვა უძნელდება, როცა აანალიზებს, რომ მისი სიცოცხლე და რეპუტაცია შეიძლება ბანქოს სახლივით, ერთი სულის შებერვით განადგურდეს. მისი სხეულის ყოველი უჯრედიდან სასოწარკვეთა ჟონავს. შფოთვა პიკს აღწევს. მისი სული კი ისევეა შიშითა და სიძულვილით სრულად გაჟღენთილი, როგორც ძველი ტავერნა ალკოჰოლის მჟავე არომატით.

თუმცა, კუთხეში მიმწყვდეული ცხოველის მსგავსად, შიშის პირველი ტალღის გადავლის შემდეგ, რუბენიც ხვდება, რომ უკან დასახევი გზა არ არსებობს და გამოსავალიც მხოლოდ წინ და მხოლოდ შეტევაშია. მის შემთხვევაში კი უფრო მეტ სისასტიკეში და მზაკვრობაში. სწორედ ამ დროს, გაბოროტებული ადმირალის ბინძურ გონებაში გენიალური იდეა იბადება.

დამაიმედებელი სიახლე ზღვის სასიგნალო შუქურას მსგავსად ანათებს რუბენის ტვინს და ისევე ჰარმნიულად ცვლის მის განწყობას უკეთესობისკენ, როგორც კუნაპეტ ღამეს დღე.
რობოტი ლუი ხომ ძებნილია და იმის გამოცნობას, თუ რას მოიმოქმედებს შერიფი დარკო, როდესაც მის ადგილსამყოფელს გაიგებს, დამეთანხმებით, დიდი გულთმისნობა არ ჭირდება. ახლა მთავარია ადმირალმა იჩქაროს და ელვის სისწრაფით მიაწვდინოს ხმა რობოტის დაუძინებელ მტერს. ახლავე… სასწრაფოდ! მანამ, სანამ ლუი მამაც მეზღვაურს კიბორგად აქცევს... და ყველა შფოთვა ისევე გაქრება მისი სულიდან, როგორც სილიან სანაპიროზე აღბეჭდილი ნაკვალევი, წყლის შეხებისას.

რუბენი უკვე ამაყად სცემს ბოლთას თავის ოთახში. უწინდელ მტკიცე გამოხედვას ახვედრებს ღირსეული წინაპრების კედლიდან წამოსულ გაყინულ მზერას და შიკრიკების გაგზავნის ბრძანებას გასცემს.

...................................................................

ზნეობრივი დაკნინების ფსკერზე დაშვებული უღირსი ადამიანები ძალიან სწრაფად ივიწყებენ ყოველგვარ სათნოებას. უმოკლეს დროში ტყუილი და ღალატი ცხოვრების ისეთივე აუცილებელი ატრიბუტი ხდება მათთვის, როგორც ჰაერი, წყალი და ძილი.

სინდისის ნანგრევებში წარმოქმნილ ამ ბინძურ ლაქებს მათი სულები ხშირად იქამდე მიჰყავთ, რომ სიამაყის ცრემლებიც კი სდით, მორიგი მსხვერპლის შხამიანი ისრით მუხანათურად განგმირვის შემდეგ.