რობოტ ლუის აქამდე არასოდეს უფიქრია, რომ შესაძლოა, მისი მთავარი მისია, ადამიანების კიბორგად გარდაქმნის ოპერაციები იყოს. პირველ შემთხვევაში, როდესაც რებეკა სიკვდილს გადაარჩინა და ახალი, ლითონის სხეულით დააჯილდოვა, ლუი რომანტიკული გრძნობების კარნახით, პირადი ინტერესების შესაბამისად მოქმედებდა. ახლა კი ცხადია, რომ მის ამ საოცარ უნარს, დიდი ალბათობით, ყველანაირი პოტენციალი გააჩნია, კაცობრიობისთვის ერთ-ერთი მთავარი გარდამტეხი მოვლენა გახდეს.

ლუის ეს ფაქტი, ერთდროულად, თან ძალიან ეამაყება, თან კი უამრავ კითხვას უჩენს. პირველ რიგში, ამგვარი ტრანსფორმაციების შესრულების აუცილებლობის მორალურ ნაწილში. კერძოდ, ვინ, როდის, ან რა კრიტერიუმებით უნდა გადაწყვიტოს, რომელი ადამიანი იმსახურებს ახალ სხეულს და მეორე შანსს ცხოვრებაში? რა როლი ექნება ამ ახლადწარმოქმნილ სოციუმს საზოგადოებაში? ბოროტად ხომ არ გამოიყენებს ვინმე ამ ახალ შესაძლებლობას? ერთი რამ დანამდვილებით იცის. ის კეთილი მსაჯული, ვინც ამ ყველაფერს საკუთარ თავზე აიღებს, თვითონ მაინც არ იქნება. დიახ, იმ მომენტში ლუი სრულიად დარწმუნებულია, რომ ადამიანებმა თავადვე უნდა გადაწყვიტონ საკუთარი ბედი.

გარდა ამისა, რობოტს ისიც მშვენივრად ახსოვს, რომ ამ ახალი უპასუხო კითხვების წარმოშობამდე, ჯერ საკუთარი წარმომავლობის, გონებაში ჩაბუდებული იდუმალი აჩრდილის და მანათობელი ბურთის შესახებ გაჩენილ უმთავრეს კითხვებზე უნდა პასუხის მიღება. არ დავიწყებია, საერთოდ რის გამო წამოიწყო ეს დამქანცველი მოგზაურობა. ასე, რომ მალევე მშვიდდება და დაბეჯითებით ასკვნის, ჯობია პრიორიტეტები მართებულად განსაზღვროს, კითხვის ნიშნების ქაოტურ ორომტრიალში არ აიზილოს და ცხოვრებას კანონზომიერად მიჰყვეს, თან მითუმეტეს ახლა, როდესაც ძალიან კონკრეტული ამოცანის გადაჭრის წინაშე დგას.

რობოტის მბჭუტავი, ელექტრო თვალები ზღვის ურჩხულის მიერ სასტიკად დაგლეჯილი პიტერ ქარდის სხეულს დაჰყურებს. მისი მბზინავი ხელები ხორცის და ლითონის ერთმანეთთან დაკავშირების ურთულესი ოპერაცითაა დაკავებული.

...................................................................

სამყაროში საკუთარი როლის და ადგილის გაანალიზების პროცესში, ფიქრისას, ემოციების მორევში ვხვდებით, სადაც ცნობისმოყვარეობა, ეჭვი და ცხოვრების არსისკენ ლტოლვა, მორიგეობით ეპატრონება გონებას.

ეს მდგომარეობა უკიდეგანო ოკეანის პირისპირ მდგარი ადამიანის შეგრძნებას ჰგავს, რომელიც ირაციონალური ცოდნის ხარჯზე, ხანგრძლივი დაკვირვების იმედად, უშედეგოდ ცდილობს წყლის სიღრმე, მოცულობა და ფართობი განსაზღვროს და ამ მონაცემებზე დაყრდნობით ოკეანის გადაცურვის გადაწყვეტილება მიიღოს...

თუმცა, თუ გავიაზრებთ, რომ ჩვენი მიზანი არა დანიშნულების წერტილის პოვნა და იქ მისვლა, არამედ მოგზაურობაა, აღმოვაჩენთ, რომ ჩვენი ადგილი არც ფიქსირებული და არც სასრულია. ის დინამიური და მოძრავია და მუდმივად, ჰარმონიულად მიჰყვება სამყაროს დინებას.