ოპერაცია დასრულებულია. პიტერ ქარდის სასიცოცხლო მაჩვენებლები ნორმაშია. რობოტი ლუი კიდევ ერთხელ, საგულდაგულოდ ამოწმებს მონიტორებზე გამოსახულ მონაცემებს და თეთრი, გამშვები ღილაკის დასაჭერად, მეზღვაურის დიდ თამაშში დასაბრუნებლად ემზადება. იმ დიდ თამაშში დასაბრუნებლად, რომელსაც ახალი სიცოცხლე ქვია.

პიტერ ქარდი თვალს ახელს. მის ახალ, რკინის სხეულზე დაერთებული მილები თანაბარი ინტერვალებით, ერთი მეორეს მიყოლებით, მორიგეობით წყდება სამაგრებს და ჰაერში იწყებს ფართხალს, სიცოცხლეს მოწყურებული ცოცხალი არსებების მსგავსად, რომლებმაც ეს-ესაა დიდი ხნის ტყვეობას დააღწიეს თავი.

რობოტი ორი ნაბიჯით უკან იხევს, რათა ახალ ქმნილებას წამოდგომისთვის საკმარისი სივრცე მისცეს. კიბორგი ლუის შესცქერის. აუჩქარებლად იწყებს მოძრაობას. ჯერ წამოჯდომას ცდილობს, შემდეგ კი ფეხზეც თამამად, დაუხმარებლად დგება. გარემოს მშვიდად, ათვალიერებს. აუღელვებლად წევს მძლავრ, რკინის ხელს, კეფაზე ხვევს ლუის და თავისკენ იზიდავს, ოდნავ მოუხეშავად. შუბლს შუბლზე ადებს სულისჩამდგმელს, თითქოს რაღაცას ეჩურჩულება და უცებ... უცებ წყდება და უგონოდ ეცემა ძირს...

ლაბორატორიაში განგაშის სიგნალი გაისმის. ლუი თვალებს ვერ უჯერებს. სწრაფად იხრება, ცდილობს პიტერ ქარდი წამოაყენოს, ერთხელ, მეორედ, თუმცა ამაოდ... იზოლირებულ ოთახში ოდნავ, მაგრამ მაინც აღწევს გარედან შემომავალი, სადღაც შორიდან წამოსული, განწირული კივილის მზარდი ხმა, რომელიც რამდენიმე წამში, მძიმე საგნის სქელ მინაზე მიხეთქების ხმით იცვლება. შეშფოთებული რობოტი სასწრაფოდ ტრილდება და ხედავს, როგორ იღვენთება გულწასული კალი ბონქის სხეული ლაბორატორიის მასიურ შუშის კედელზე...

...................................................................

როდესაც მოულოდნელი უბედურების სიმძიმე მყისიერად ამსხვრევს სიმშვიდეს, ჩვენს ფილტვებში ჩამავალი სუფთა ჰაერი უმალ ბასრ, ყინულის კრისტალებად ტრანსფორმირდება, ნაზ ქსოვილს სერავს, სისხლი ჩქეფს და სუნთქვა გვეკვრება... ცხადი ხდება, რომ სიკვდილი მოდის.

დაუცველობის შემაშფოთებელი სიცივე მოიცავს სხეულს, დაბნეულობის ზეწარში ეხვევა სული და დამარცხების მკვეთრი სურნელი იფრქვევა ირგვლივ... გული ჩერდება და რამდენიმე წამიღა გვრჩება, რომ გავიაზროთ სიცოცხლის ნაზი, მყიფე ბუნება...