უცნაური ქალაქი ბარაკოსი, რომელიც ფართო მდინარის ორივე მხარეს, უსწორმასწორო გორაკებზეა შეფენილი, ფრიად ხმაურიანი, ცოცხალი ადგილია. ამ საუცხოო გარემომ რობოტი ლუის ყურადღება ჯერ კიდევ ფრენისას, ციდანვე მიიპყრო, არქიტექტურის, ძველის და ახლის სინთეზის, მდინარეში მოცურავე უამრავი მომცრო, თუ დიდი ნავის და თვალუწვდენელი ხიდების გამო, რომლებიც ქალაქის ორ ნაპირს რამდენიმე ადგილას აკავშირებს ერთმანეთთან.

ქალაქის შესასვლელშივე დიდი აღებ-მიცემობაა გაჩაღებული. ვაჭრები ლუის მოურიდებლად სთავაზობენ გასაყიდ ნივთებს… ყველაფერს ერთად, ხელნაკეთი სამკაულიდან დაწყებული, ეგზოტიკური ქურქებით გაგრძელებული, ვითომ ვერც კი ხვდებიან, რომ ლითონის არსებას, დიდი ალბათობით, მათი პროდუქტი არ დააინტერესებს. რობოტის მორიდებულ, თავაზიან ღიმილზე, ისე გამოხატავენ გაკვირვებას, თითქოს პირველი შემთხვევაა, როცა მუშტარმა უარით გაისტუმრა... თუმცა, ამ უხერხული მომენტის შემდეგ, მეგობრულად უტყაპუნებენ ხელებს მხებზე და ისევ ისტერიულად გაჰკივიან.

რა უნდა აქ ლუის? რის გარკვევას ცდილობს? იქნებ საკუთარი ჩანაფიქრის უიმედობის გადასაფარად უბრალოდ დროს კლავს? თუ ინტუიციას მიყვება? ნუთუ ამ ყაყანის მიღმა, მისთვის საჭირო ინფორმაცია იმალება?

მოულოდნელად ბაზარში ჩოჩქოლი ტყდება. ერთ წამში აზვირთებული ხალხი ქაოტურად გარბის მდინარისკენ. გაურკვევლობისგან თავბრუდახვეულ ლუის სასოწარკვეთილი ქალის განწირული კივილი ესმის...
ბავშვი... წყალი... ნავი...
დანაწევრებით მოდის ეს სიტყვები რობოტის სმენის აპარატამდე და ეს მწირი ინფორმაციაც კი საკმარისი ხდება იმისთვის, რომ რკინის რაინდი მობილიზდეს, მოახლოებულ საფრთხეს წინ აღუდგეს და დახმარების ხელი გაუწოდოს ყველას, ვისაც ჭირდება...

...................................................................

სინამდვილეში, კაცობრიობის ყველაზე ბნელ კუთხეებს მხოლოდ მათი კეთილი გულები ჰგვრიან სინათლეს, ვინც ყოველთვის მზადაა უანგაროდ, დაუფიქრებლად გაემართოს სხვების დასახმარებლად...

დიდსულოვნება თანამედოვე კაცობრიობის ისეთივე ერთადერთი იმედია, როგორც ოდესღაც, შორეულ წინაპართათვის, ბნელ გამოქვაბულში დანთებული მარტოხელა ცეცხლი...
უკვდავთა შორის ადგილს კი მხოლოდ ის დაიმკვიდრებს, ვინც სიმდიდრეს გაცემაში და სიკეთის ქსოვაში პოვებს...